Verzwolgen door verdriet zit de Pakistaanse immigrante Maryam op het politiebureau. Haar zoon Walter had nog een voicemailbericht achtergelaten met de vraag of ze hem kon komen ophalen bij het winkelcentrum, maar bij aankomst bleek het gebouw in lichterlaaie te staan. Walter is omgekomen bij een bomaanslag, hoort ze tot haar ontzetting. De rechercheur wil er meteen het fijne van weten. We hebben een bom en een dode Pakistaan, dus dan snapt u wel in welke hoek we zoeken.
Welkom in de wereld van Torn, afgeladen met bekrompen varkens die geen seconde logisch kunnen nadenken. Laten we beginnen met de autoriteiten, die schijnbaar nog nooit van een normaal onderzoek hebben gehoord. Er is een aanslag geweest, dus staat meteen vast dat de dader een van de slachtoffers is. Waar die wijsheid vandaan komt, wordt buiten beschouwing gelaten. Net als het feit dat een gemiddeld winkelcentrum volhangt met bewakingscameras die voor doorslaggevend bewijs zouden kunnen zorgen. En misschien was het een idee geweest om die voicemail als bewijsmateriaal te gebruiken?
In de tussentijd is er ook een tweede rouwende moeder ten tonele verschenen. Aanvankelijk vindt Lea nog steun bij haar lotgenote, maar ze kiest al snel de kant van de politie. Waarom heeft Maryam haar nooit verteld dat Walter zich ooit een keer agressief heeft gedragen tegen een groep racisten in een bioscoop? En dan blijkt ook nog eens dat de jongen wel eens naar de moskee ging. De horror! Lea wil meteen niets meer met de terroristenmoeder te maken hebben.
Vol ongeloof over de idiote kortzichtigheid, druipt Maryam af. Maar wanneer blijkt dat Leas zoon Eddie gepest werd en een keer in zijn woede iets boosaardigs heeft geroepen naar de bullebakken, zijn de rollen opeens omgedraaid. Eddie heeft het natuurlijk gedaan! Alsof ze de kwetsende valse beschuldigingen van kort daarvoor alweer compleet vergeten is, ziet Maryam haar kans om haar frustratie eens even goed te botvieren op de verse zondebok. Haar echtgenoot is het intussen helemaal zat met alle bevooroordeelde Amerikanen, die hun huis bekladden met Terrorists go home!. Terug naar Pakistan lijkt hem inderdaad de beste optie. Slim hoor, het land uit vluchten als je zoon een van de hoofdverdachten van een massamoord is.
De bedoeling van regisseur Jeremiah Birnbaum moet zijn geweest om het publiek te laten zien hoe vooroordelen het beeld van de waarheid kunnen vertroebelen, maar door zijn onnozele onbekwaamheid is het eerder zijn eigen film die dat doet. Torn zegt meer over de maker dan over de maatschappij.
