De boeken van schrijver Nicholas Sparks dienen al jaren als dankbaar bronmateriaal voor menig romantische film. Al sinds 1999 worden zijn verhalen verfilmd, met als relatief hoogtepunt The Notebook uit 2004. Hoewel de films inmiddels zoveel op elkaar beginnen te lijken dat zelfs de filmposters moeilijk te onderscheiden zijn, lijkt het publiek nog lang niet Sparks-moe. The Longest Ride is alweer de tiende verfilming van zijn werk, en met nummer elf momenteel in productie lijkt ook Hollywood er nog geen genoeg van te krijgen.
Op een spontaan uitje naar een rodeo ontmoet kunstgeschiedenisstudente Sophia rodeorijder Luke. De twee voelen zich meteen tot elkaar aangetrokken, maar omdat Sophia van plan is na haar studie naar New York te vertrekken voor haar droombaan, is hun eerste date ook meteen hun laatste. Als de twee in contact komen met de oude Ira, verandert hun leven echter compleet. Iras herinneringen aan zijn vrouw Ruth inspireren Sophia en Luke elkaar nog een kans te geven.
Als Sophia de slechtziende Ira brieven voorleest die hij aan zijn vrouw schreef, springt het verhaal terug in de tijd. Het jonge stel wordt verliefd, verloofd en getrouwd, maar hun geluk wordt bruut verstoord door de Tweede Wereldoorlog. Hoewel de verhaallijn rondom Ira en Ruth slechts een referentiekader is voor het leven van Sophia en Luke, komt hun verhaal een stuk beter tot zijn recht. Een tikje oubollig is hun romance wel, maar dat past wel bij de sepiagetinte setting van de jaren veertig. Huston en Chaplin zijn charmant als de verlegen Ira en de doortastendere Ruth, en zij maken van de hoogte- en dieptepunten van hun huwelijk de weinige gewichtige momenten in het verhaal.
Als de geschiedenis van Ira en Ruth op een zijspoor komt te staan, verliest The Longest Ride veel van zijn charme. Niet alleen lijken de strubbelingen van Sophia en Luke maar klein naast die van het oudere stel, maar hun relatie is ook weinig overtuigend. Tegenpolen trekken elkaar aan, maar zelfs als de twee elkaar beter leren kennen, blijkt dat ze niet veel gemeen hebben. Sophia vindt Lukes werk veel te gevaarlijk, terwijl Luke de kunstwereld maar pretentieus vindt. Wat ze in elkaar zien buiten elkaars fotogenieke koppies wordt nergens zichtbaar. Het aantrekken en afstoten van de twee levert eerder verveling op dan aangrijpend drama, vooral omdat de afloop ondanks alles niet moeilijk te raden is.
Uiteindelijk biedt The Longest Ride precies wat er van een Nicholas Sparks-verfilming te verwachten valt. De hoofdrolspelers zijn fotogeniek, hun ware liefde overwint alles en de netjes verzorgde cinematografie geeft het geheel een passend romantische uitstraling. Met Sparks gebruikelijke thema van een liefde die de jaren overleeft, is op zich niets mis, maar door het clichématige verhaal blijft het slechts bij mooi verpakt sentiment, in plaats van daadwerkelijk drama. Zich onderscheiden van overige Sparks-verfilmingen doet deze bewerking niet, laat staan van zijn genregenoten, maar de liefhebbers zullen vast tevreden de zaal uitlopen.
