Arnaud kijkt uit naar een rustige zomer. Hoewel zijn moeder graag ziet dat hij wat meer over zijn toekomst nadenkt, vermaakt hij zich voorlopig prima met rondhangen met zijn vrienden en bijklussen in het timmerbedrijf van zijn broer. De toekomst, dat ziet hij vanzelf wel. Maar dan ontmoet hij tijdens één van zijn klussen Madeleine, die in alles het tegengestelde van hem is.
Tot zover klinkt Les Combattants als een doorsnee coming-of-agefilm, maar daar houdt de vergelijking ook meteen op. Regisseur Cailley, die hier zijn eerste speelfilm maakt, weet namelijk net een andere draai aan de conventies van het genre te geven. Zo is het niet bepaald liefde op het eerste gezicht voor Arnaud of Madeleine. Sterker nog, Madeleine is niet het type meisje op wie jongens in soortgelijke films verliefd worden. Ze is kortaf, prikkelbaar en gefocust op maar één ding: namelijk haar toelating tot het leger. Daar traint ze hard voor, en de in haar ogen flierefluitende Arnaud is maar een sta-in-de-weg.
Cailley neemt de tijd zijn personages te ontwikkelen. Aanvankelijk lijkt Arnaud een jongen zonder enige noemenswaardige vaardigheden of ambities, die zijn tijd maar verdoet. Maar als hij Madeleine volgt naar een trainingskamp van het leger blijkt hij over verborgen kwaliteiten te beschikken. Madeleine daarentegen heeft het maar zwaar. Hoe goed ze zich ook heeft voorbereid, het leger is niet wat ze ervan verwacht had. Pas op het trainingskamp leren we beide personages echt kennen, en hier draait Cailley slim de rollen om: het is niet de ontwikkeling van Arnaud die we volgen, maar die van Madeleine.
Azaïs en Haenel zetten sterke rollen neer als de twee tegenpolen. Azaïs straalt een stille zelfverzekerdheid uit. Er wordt van alle kanten aan Arnaud getrokken, maar hij blijft gewoon zijn eigen gang gaan, en met die ontspannen houding vult hij de stramme Madeleine goed aan. Haenels Madeleine is een echte tomboy. Ze is sportief en praktisch ingesteld, en gaat tegen iedereen in die het met haar oneens is. Als het haar begint te dagen dat de realiteit niet aansluit bij haar wereldbeeld is dat niet alleen te zien aan haar steeds ongemakkelijkere houding, maar ook aan haar ogen. In haar eerst zo stuurse blik wordt steeds meer onzekerheid zichtbaar. Het is een knappe rol, die haar terecht een César opleverde.
Ondanks zijn voorkomen als typisch coming-of-agedrama heeft Les Combattants net iets meer inhoud dan zijn genregenoten. De humor wordt daarbij gelukkig niet vergeten, al komt niet elke grap even goed over. Alleen aan het einde struikelt Cailley even. In de aanloop daarnaartoe ziet hij een aantal praktische details over het hoofd, waardoor de film even wat aan geloofwaardigheid verliest. Maar het zijn slechts kleine minpuntjes aan een sterke film over leven en overleven.
