De filmwereld kan heel nauw verweven zijn. Zo is de Chileens-Zweedse regisseur Daniel Espinosa bij het grote publiek op gaan vallen met de verfilming van het eerste deel van de Snabba Cash-reeks, het officieuze antwoord op de Millennium-trilogie. In de hoofdrol van deze thriller over een simpel studentje dat in de criminaliteit belandt, was de relatief onbekende Zweeds-Amerikaanse Joel Kinnaman te zien, die later weer het pak van RoboCop in de matige remake aantrok. Espinosa en Kinnaman werken opnieuw samen in de door Ridley Scott geproduceerde boekverfilming Child 44. Kinnaman ontwikkelt zich in deze in het naoorlogse Rusland gesitueerde thriller van collega tot belangrijke tegenstander van hoofdrolspeler Tom Hardy. Hardy is in Child 44 getrouwd met de Spaans-Zweedse Noomi Rapace die internationaal doorbraak met de [/i]Millennium[/i]-trilogie en later naast Hardy acteerde in The Drop en ook te zien was in Scotts Prometheus.
Met dit soort onzinnigheden en nutteloze feitjes wil je je haast gaan bezighouden als halverwege Child 44 de klad erin schiet, nota bene als het dramatische gehalte wordt opgevoerd. Bovendien zou je verwachten dat een clique die zo intensief met elkaar heeft samengewerkt ook lekker op elkaar is ingespeeld. Echt saai wordt deze schematisch opgezette thriller weliswaar nooit en de cast is imposant, maar beklijven wil hij ook niet. Hardy speelt Leo die het al als jong jochie zonder ouders moet zien te rooien en na vertrek uit het weeshuis in het Berlijn van de Tweede Wereldoorlog belandt. Zijn heroïek tijdens de oorlog wordt beloond en Leo mag na de bevrijding aan de slag bij de MGB, de voorloper van de KGB. Samen met de door Kinnaman vertolkte Vasili houdt hij er een rigoureus regime op na, maar helemaal genadeloos is de geheim agent nu ook weer niet. Terwijl Vasili steeds strikter en gewetenlozer wordt, heeft Leo moeite om werk en privé uit elkaar te houden. Niet alleen mag hij op onderzoek uit of zijn vrouw Raisa een verraadster is, Leo wordt ook geconfronteerd met de brute dood van zijn petekind, de zoon van een bevriende collega.
Moord komt in het communistische paradijs niet voor en de lezing dat het jongetje bij een spoorbaan op brute wijze is omgebracht gaat er bij de Stalinisten dan ook niet in. Leo verliest het vertrouwen van zijn leiding en wordt tewerkgesteld in een klein gat. Raisa was onderwijzeres en wordt na haar overplaatsing een zwabber in de hand geduwd en Leo kwijnt weg op een lokaal politiebureau. Daar ontdekt hij dat de vermeende moord op de zoon van zijn collega niet op zichzelf staat en onderdeel lijkt te zijn van een mysterieuze seriemoord. Dit weinig opzienbarende plot wordt door Espinosa omkleed met de ruwe omstandigheden onder de heerschappij van Josef Stalin. De sfeer die hij schetst is deprimerend en uitzichtloos. Als je je mond te ver opentrok, kwam je dat duur te staan met een enkel reisje naar de Goelag. Criminaliteit en vooral moord bestonden niet, want de grote besnorde leider had de touwtjes strak in handen en zorgde er wel voor dat zijn volk zich gedroeg. Espinosa weet deze verzwarende omstandigheden bij Leo's missie slechts minimaal aan te stippen zonder er veel subtiliteit in te leggen. Hij maakt zijn hoofd- en bijfiguren tot karikaturen zonder al te veel onvoorspelbaarheden of verrassingen.
Je kunt onmogelijk verkondigen dat er bij de hoofdpersoon geen ontwikkeling plaatsvindt, maar helemaal aannemelijk en soepeltjes verloopt dit niet. Tegen zijn collegas loopt Leo nog te vertellen hoe hij zijn Raisa het hof maakte, maar in werkelijkheid zijn de twee van elkaar vervreemd en is hij verworden tot een stugge bruut. De relatiesores zijn één van de vele subplotjes die de aandacht opeisen; tijd die Espinosa veel beter had kunnen steken in een solide rode draad en geloofwaardigere personages. Child 44 wordt namelijk bevolkt door een stelletje cliché-Russen met vet aangezette wodka-accenten. In de hoofdcast is geen enkele Rus te bekennen, maar wel Britten, Zweden, een Fransman, een Deen en een Ier. Er is daarnaast simpelweg te veel aan de hand, waardoor het maar niet tot een mooi afgerond en gestroomlijnd geheel wil worden. De rol van Gary Oldman als Leos nieuwe superieur is ronduit teleurstellend. De ontwikkeling van Leos huwelijk is misschien nog wel het slechtst uitgewerkt, want de neuzen van beide echtlieden staan bij drama en tegenslag al snel dezelfde kant uit. Het mondt uit in een uiterst kleffe en overbodige slotscène. Het oorspronkelijke boek van Tom Smith, het eerste in een driedelige reeks, werd door lezers wereldwijd verslonden. Als begin van een mogelijke trilogie maakt Espinosas lezing een valse start.
