Ventoux is een verfilming van het gelijknamige boek van Bert Wagendorp. Het verhaal draait om vijf mannen die op hun racefiets de Mont Ventoux beklimmen. Ze worden hierbij ondersteund door Laura, een beeldschone jonge vrouw die in een spontane bui besluit met de jongens mee te reizen naar Frankrijk. De roman werd door de Volkskrant eerder al bestempeld als 'een jongensboek dat leest al een trein'. De honderdvier minuten durende verfilming flitst eveneens aardig rap voorbij, maar opvallender is dat de jongensstijl van het boek bijna letterlijk overgebracht is op het doek. De scherpzinnige dialogen, waarin van bloedserieuze onderwerpen moeiteloos en met een aantal rake grappen wordt overgeschakeld naar simpel geouwehoer, zullen menig man waarschijnlijk bekend voorkomen.
Minder herkenbaar is de tragedie die zich afspeelt tijdens deze beklimming. Waar het uitzicht bij aankomst bovenop de berg nog hemels was, komen de personages in helse sferen terecht wanneer ze het dal bereiken. Of beter gezegd: wanneer vier van hen het dal bereiken. De vijfde van het gezelschap komt niet levend aan. Kort na dit dramatische avontuur valt de vriendengroep vertwijfeld (Wat is er exact gebeurd? Was het een ongeluk of was er opzet in het spel? Wie is de schuldige?) uiteen. Maar was dit mysterieuze drama wel de reden dat het gezelschap uit elkaar ging? Of was het Laura, de enige vrouw in het gezelschap, die met haar donkere lokken en lange benen het hart van alle vijf de vrienden op hol bracht?
Het is een cliché: een groep mannen heeft dolle pret met elkaar, totdat een vrouw zich aandient. Dan veranderen ze allen plots in trotse haantjes, met alle door jaloezie veroorzaakte hanengevechten van dien. En er zit nog een clichématigheid in de film: door de vele insinuerende blikken die de personages tijdens beslissende momenten met elkaar uitwisselen ligt de 'mystiek' van het verhaal er wel erg dik bovenop. Het lijkt bijna een symptoom van de Nederlandse cinema te zijn: een productie zoals Loft van Antoinette Beumer heeft een soortgelijk semimystieke sfeer. De oer-Hollandse humor in Ventoux daarentegen valt te prijzen: droog, nuchter, enigszins subtiel. Wanneer Laura bijvoorbeeld voorzichtig laat vallen hoe mooi ze cowboylaarzen vindt, komen alle jongens haar de volgende dag met cowboylaarzen aan de voeten tegemoet gesneld. Of wanneer, tijdens een ruzie ,een van de mannen na een lullige opmerking het zwembad in geduwd wordt, kijken de anderen hem simpelweg aan met de gedachte 'die had je verdiend.' Het geeft de film net die sulligheid en jongensachtige humor die het nodig heeft om een juist beeld te kunnen schetsen van een waar kameraadschap.
Maar eigenlijk gaat Ventoux, zoals het een film over wielrennen betaamt, over je eigen grenzen verleggen en jezelf overwinnen. Over vrienden voor altijd, jaloezie en liefde en over braveriken die achteraf niet zo braaf blijken te zijn. Niet alleen moeten de fysieke bergen bedwongen worden; het verslaan van de hobbels binnen de vriendschap is minstens zo belangrijk. Hoewel elk lid van het genootschap de tweede beklimming met een eigen beweegreden voltooit, is er één vraag die alle vier de mannen verenigt: hoe moet je omgaan met een noodlottig verleden? Langzaam wordt rust gevonden bij de realisering dat dingen soms nou eenmaal gaan zoals ze gaan, en dat je daar niks aan kunt veranderen. Het enige wat je kunt doen, is vergeven. En dan met name jezelf.
