In 1979 maakt George Miller de cultfilm Mad Max, een actiefilm die gestructureerd is rondom autoachtervolgingen in een postapocalyptisch Australië. De film is succesvol genoeg voor een vervolg twee jaar later, Mad Max 2: The Road Warrior, dat nog altijd gezien wordt als één van de beste actiefilms ooit. Er volgt in 1985 nog een derde film: Mad Max Beyond Thunderdome. Dertig jaar later is er nu een reboot van de filmreeks, zoals dat tegenwoordig wel vaker gebeurt met materiaal uit de jaren tachtig. In tegenstelling tot vele soortgenoten is Mad Max: Fury Road niet alleen een waardige toevoeging aan het universum van het origineel, maar laat hij als actiefilm ook nog eens de hedendaagse concurrentie in het stof bijten.
Tom Hardy is de nieuwe 'Mad' Max Rockatansky, die in het postapocalyptische Australische woestijnlandschap zijn eenzame weg zoekt. Flitsen van visioenen openbaren een naar verleden waarin hij een jong meisje niet kon redden, mogelijk zijn dochter. In de proloog wordt hij gevangen genomen door vreemde witte mannetjes in dienst van tiran Immortan Joe, die een samenleving en religie rond zijn persoon heeft kunnen bouwen omdat hij in de barre droogte controle over het enige water in de weide omtrek heeft. Charlize Theron is Furiosa, een van Joes kapiteins die in een vrachtwagen met water wegvlucht voor zijn heerschappij en zijn 'broedvrouwen' met zich meeneemt. Max raakt betrokken bij de achtervolging op Furiosa door het leger van Immortan Joe en slaagt erin zich bij Furiosa aan te sluiten.
Na deze korte inleiding is Max Max: Fury Road één lange, spectaculaire achtervolging. George Miller vult gaandeweg met precies geplaatste details zijn filmwereld in, en geeft exact genoeg achtergrond aan de personages zonder het vaak moordende tempo te onderbreken of een overbodig ingewikkeld verhaal toe te voegen. Miller heeft bijvoorbeeld genoeg aan enkele treffende beelden van hoe Immortan Joe opereert en hoe zijn volgelingen op hem reageren, om je te vertellen wat je moet weten over hem, zijn stad en persoonlijkheidscultus. Mad Max: Fury Road is een pure actiefilm, simpel qua structuur en opbouw, maar rijk aan details die voor een fascinerende wereld zorgen.
Ondanks dat de film min of meer uit één lange achtervolging bestaat, is die wel opgebroken in verschillende onderdelen, die stuk voor stuk enerverende actiescènes opleveren. Furiosa en Max krijgen met meerdere belagers te maken, elk met hun eigen soorten wagens en wapens. Het indrukwekkendst is het legertje dat Joe met zich meebrengt, inclusief een wagen met drums en één met een elektrische gitaar, veel versterkers en een geblinddoekte gitarist. Beide bedoeld om de strijders aan te jagen en de tegenstander bang te maken, net zoals legers in de oudheid deden. Niemand minder dan onze eigen Junkie XL gebruikt onder meer de geluiden van die instrumenten als bouwstenen voor zijn effectieve score.
De gitarist is ook een voorbeeld van de unieke, soms waanzinnige wereld die George Miller heeft gecreëerd, vol van dat soort originele vondsten en maffe, misvormde figuren. Die wereld is anders dan in de voorgaande films, maar lijkt er natuurlijk wel op. Voorkennis van die films is overigens geen vereiste om van Fury Road te kunnen genieten. Een verklaring voor hoe de wereld één groot woestijnlandschap is geworden, wordt niet gegeven, behalve vage toespelingen op een nucleaire ramp. Meer is ook niet nodig en niet belangrijk. Miller gooit je vanaf het begin in het diepe en start meteen de motor voor de ouderwets goede actiescènes.
Op dat vlak kan Fury Road zich meten met illustere voorganger The Road Warrior, en dat is geen geringe prestatie. Twee uur lang houdt Miller het tempo en de spanning er goed in, terwijl Mad Max Furiosa en haar vrouwen helpt om hun belagers van hun wagen af te houden en het gevaarte draaiende te houden. Zij krijgen evenveel aandacht als Max, en alleen al doordat op die manier in deze denderende actiefilm vol gewelddadige mannen ruimte is voor zoveel verschillende vrouwelijke ervaringen en personages, is Fury Road haast feministisch te noemen.
Daarmee bewijst Miller niet alleen op zijn oude dag (hij is al zeventig) nog altijd zinderende actiescènes te kunnen afleveren met hard scheurende wagens, veel explosies en schietscènes, maar hij begeeft zich ook nog eens op nieuw terrein. Hij doet dat bovendien met fijne felle kleuren. Daar waar de meeste postapocalyptische films bleek en grauw eruitzien, koos Miller voor een mooi geel en blauw palet voor respectievelijk dag- en nachtscènes. Waardoor naast de bizarre wereld van Miller ook de Australische en Afrikaanse locaties waar Fury Road werd gedraaid, zeer fraai voor de dag komen. Mad Max: Fury Road is het werk van een kunstenaar, wiens kunst lange achtervolgingen door de woestijn is.
