Het was ongeëvenaard in 2006: Gustav Klimts Portret van Adèle Bloch-Bauer leverde bij een veiling honderdvijfendertig miljoen dollar op. Nog interessanter dan dat bedrag was het verhaal erachter. De rechtmatige eigenaar van het schilderij had eerder de Oostenrijkse regering aangeklaagd, omdat het Weense museum Belvedere het al decennia als pronkstuk gebruikte, terwijl het daar op dubieuze wijze terecht was gekomen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden de nazis het namelijk geroofd, inclusief de rest van de kostbare inboedel van de familie Bloch-Bauer.
Woman in Gold gaat over het juridische gevecht van de bejaarde Maria Altmann, nichtje van Adèle Bloch-Bauer, om het erfstuk terug te krijgen. Het gaat niet om het geld, legt ze in de film uit, maar om het principe. De nazis hebben haar leven kapotgemaakt, doordat ze gedwongen was om te vluchten en haar familie in Oostenrijk achter te laten. De kunstwerken terugkrijgen is voor haar de enige nog haalbare vorm van een beetje rechtvaardigheid.
Drama genoeg voor een volle speelfilm, maar dat komt jammer genoeg teleurstellend slecht uit de verf. De belangrijkste reden: regisseur Simon Curtis baseert zich te trouw op het boek dat E. Randol Schoenberg schreef naar aanleiding van de rechtszaak die hij voor Altmann voerde. Ook voor de film is dus het uitgangspunt de juridische strijd geworden, waardoor het voelt alsof de familietragedie die het drama had kunnen voortstuwen, er steeds met de haren wordt bijgesleept.
Dat gebeurt voornamelijk via flashbacks van Maria, die ze geregeld krijgt terwijl zij en Randol (een sterk acterende Ryan Reynolds) aan de zaak bezig zijn. Pijnlijke herinneringen komen weer boven wanneer de twee naar Wenen vertrekken, waar Maria al sinds haar ontsnapping niet meer geweest is. Het zijn scènes met het niveau van personages die elkaar moeten vragen waarom de buurvrouw gedwongen wordt om met dikke verf Jood op haar winkel te schrijven, zodat de kijker snapt wat er in de Tweede Wereldoorlog gebeurde. Een romance van de jonge Maria, die totaal niet aankomt, leidt uiteindelijk tot een langgerekte, knullige ontsnapping die van toevallige wendingen aan elkaar hangt.
Had Curtis maar de moeite genomen om meteen in het begin van zijn film een rond personage van Maria (degelijk spel Helen Mirren) te maken. In plaats van een vrouw met onverwerkte traumas, leert de kijker haar nu kennen als iemand die na de dood van haar zus wil hebben wat van haar zou moeten zijn volgens de erfenis. En dan moet Curtis dus nog gaan oppassen dat hij geen gehaaid vrouwtje met dollarogen neerzet. Vanaf het begin van zijn film loopt hij dus letterlijk achter de feiten aan.
Woman in Gold wordt daarmee een gezapig rechtbankdrama, dat ook nog eens met een vervelende onderlaag lijkt te prediken dat je het beste een Amerikaans burger kunt zijn en dat je voor veiligheid en rechtvaardigheid ver bij Oostenrijk uit de buurt moet blijven.
