Iets meer dan een maand geleden bleek in Nepal nog hoe verwoestend de gevolgen van een aardbeving kunnen zijn. Daardoor wellicht ietwat ongelukkig getimed, komt deze week de film San Andreas van regisseur Brad Peyton en steracteur Dwayne Johnson uit, waarin een Hollywoodsausje over het aardbevingsgeweld gegoten wordt. De twee werkten eerder samen aan het boxofficesucces Journey 2: The Mysterious Island en proberen dat nu dunnetjes over te doen met een iets serieuzere film. In San Andreas vindt langs de gelijknamige breuklijn, die honderden kilometers parallel loopt aan de Amerikaanse kust, een reeks zware aardbevingen plaats, met alle gevolgen van dien.
Centraal staan de heldendaden van vader Ray. Hij werkt, zoals in een feilloos uitgevoerde actiescène aan het begin van de film getoond wordt, als reddingshelikopterpiloot. Daarin excelleert hij, maar in het gewone leven heeft Ray de boel minder goed op orde. Bij thuiskomst blijkt zijn vrouw Emma een echtscheiding aangevraagd te hebben. Dat zat er al langer aan te komen, want ze gaat samenwonen met haar nieuwe vriend, rijke stinkerd Daniel Riddick. Rays bloedmooie dochter Blake vindt het allemaal wel prima en staat op het punt een weekendje weg te gaan met haar pa.
Maar dat weekendje weg gaat niet door, als een zware aardbeving plotseling de Hoover Dam treft. Het iconische moment moet er in een indrukwekkende scène aan geloven en is één van de vele bekende bouwwerken die in San Andreas met de grond gelijk gemaakt worden. In de chaos die volgt, raakt dochter Blake (die inmiddels in San Francisco is), in de problemen. Ray vertrekt vervolgens samen met echtgenote Emma naar de stad om haar te redden. Ondertussen probeert Blake samen met de twee Engelse broers Ben en Ollie, die ze net heeft leren kennen, te overleven in de chaos die volgt op de aardbevingen. Daarbij worden ze niet alleen geconfronteerd met instortende gebouwen, maar ook nog met een tsunami die de stad treft.
Uiteraard heeft filmmaker Peyton middels bovengenoemde uitgangspunten geprobeerd zijn personages van de nodige diepgang te voorzien en hen interessant te maken voor het publiek. Daarin slaagt hij echter niet, wat vooral te wijten valt aan het feit dat alle typetjes die voorbij komen wel bekend zijn. Iedereen kent de van zijn gezin vervreemde vader al, die vervolgens in een ramp zich van zijn beste kant laat zien en de boel weet te redden. De enige die enigszins origineel overkomt, maar veel te weinig gebruikt wordt, is Ioan Gruffudds Daniel Riddick. Zijn personage is moreel dubieus en doet je afvragen hoe je zelf zou reageren in zo'n situatie. Maar Peyton houdt zich niet echt bezig met mensen als Daniel en met moraliteit al helemaal niet.
Opvallend is bijvoorbeeld het feit dat Ray als een echte vader, zonder erover na te denken, een helikopter van zijn werk meeneemt richting San Francisco. Dat allemaal om zijn dochter te kunnen redden, wat op zichzelf natuurlijk een nobel steven is. Maar toestemming voor het meenemen van de heli zien we hem niet vragen, waardoor de vraag rijst hoeveel andere mensen hij daardoor een redding onthoudt. Hierover hebben de makers niet goed nagedacht, maar gelukkig zit San Andreas vol met andere elementen die wel helemaal thuishoren in een rampenfilm.
De vernietigingen zien er over het algemeen overtuigend uit. Gebouwen storten mooi driedimensionaal in elkaar en er zitten een paar meeslepende momenten in. In één lang shot zien we hoe Emma door een restaurant rent. Om haar heen proberen mensen te vluchten en uiteindelijk stort de eetgelegenheid in elkaar. Op spaarzame momenten zoals deze voegt het 3D daadwerkelijk iets toe. Soms grijpt de film je dus bij de keel en dat valt Peyton te prijzen. De personages mogen dan weinig diepgang hebben en het verhaal niets nieuws te bieden, San Andreas doet wat hij moet doen gelukkig wel goed. Meer dan dat hoef je niet te verwachten.
