Een grillige speling van het lot of toeval is altijd een lekkere binnenkomer bij een romantische komedie. Als tenminste één van de aanstormende tortelduifjes de boel ook nog eens bewust loopt te bedonderen is het eigenlijk nog beter. De leugen komt namelijk uit, wat zorgt voor een geheel nieuwe dynamiek tussen de personages. Uiteraard wordt dit uiteindelijk weer rechtgebreid en leven ze nog lang en gelukkig. Tezamen welteverstaan. Wat plot betreft doet de Britse romkom Man Up niet veel onder voor de formulematige producties uit de Verenigde Staten.
Dienstdoend regisseur Ben Palmer, vooral bekend van zijn televisiewerk, mocht voor zijn tweede speelfilm aan de slag met een scenario van Tess Morris. Mevrouw Morris trakteerde ons vrij recentelijk nog op de uiterst flauwe vijftigerkomedie The Love Punch die enkel werd gered door de weergaloze cast onder aanvoering van Pierce Brosnan en Emma Thompson. Morris gooit het bij Man Up over een wat minder platte boeg door zich primair te richten op de opbloeiende romance tussen Jack en Nancy. Ze zet de vrouwelijke hoofdpersoon neer als een moeilijk te koppelen muurbloempje dat liever in haar badjas op haar hotelkamer The Silence of the Lambs zit te kijken onder het genot van veel snoep dan dat ze zich op een bruiloftsfeestje met veel te gelukkige dertigers laat zien. Waarom Nancy niet aan de man wil komen blijft in mysteries gehuld, want ze is mooi, goedgebekt, geestig en sociaal.
Eenmaal in de trein verzuchtend over het gebrek aan regie en liefde in haar leven, ontmoet ze de truttige Jessica die een zelfhulpboek leest en Nancy vooral aanraadt om het zelf ook ter hand te nemen. Ze laat het boek, dat dient ter herkenning voor haar blind date achter voor Nancy. Op het Londense Waterloo-station komt Nancy zo in aanraking met Jessicas date Jack en ze besluit de sleur van haar leven te doorbreken door het spelletje al bluffend mee te spelen. Het valt makkelijk te raden dat de twee een enorme onderlinge klik voelen en een geweldige middag en avond tegemoet gaan. Met angst en beven is het uitkijken naar het moment dat Nancys grote geheim uitkomt, juist omdat het allemaal zo lekker liep. Dat is dan ook het moment dat Palmer zich dreigt over te geven aan onnodig smakeloze toestanden met een voormalig schoolgenootje van Nancy die toevallig bij de bowlingbaan werkt waar Jack en Nacy een balletje rollen.
Palmer weet een dreigende overdaad aan banaliteit tijdig bij te sturen door een onvermijdelijke maar pittige ruzie op te voeren zodra de waarheid aan het licht komt. De scherpe kantjes vijlt hij hier wel gemakkelijk van af door de relationele tragiek van de tot dan toe zeer zelfverzekerende Jack uit te diepen. Het grootste geluk van deze romkom is de geslaagde wisselwerking tussen hoofdrolspelers Simon Pegg en (de overigens Amerikaanse) Lake Bell. Het stel is verbaal aan elkaar gewaagd en durft samen gemakkelijker het avontuur aan te gaan dan solo. Het leidt tot weinig verrassing in de verhaalboog, maar zorgt voor onderhoudende losstaande momenten, vooral als het tweetal samen optrekt tegen exen en geheime aanbidders. De subtiliteit van de Britten voorkomt dat Man Up verzandt in een ellenlange aaneenschakeling van gênante voorvallen en het eeuwig om elkaar heen draaien van Jack en Nancy. Jammer genoeg is de ontknoping overbodig sentimenteel en Amerikaans. Het vormt slechts een kleine smet op deze overwegend geslaagde romkom.
