Een van de films die de Berlinale van 2015 van een Nederlands tintje voorzag was de film Eisenstein in Guanajuato. Het is niet alleen een Nederlandse coproductie, maar regisseur Peter Greenaway woont ook nog eens in Amsterdam. Het is niet verwonderlijk dat Greenaway een film maakt over Sergei Eisenstein, want hij is naar eigen zeggen een groot liefhebber van deze grote Sovjet-regisseur.
Het verhaal gaat over een belangrijke periode in het leven van Sergei Eisenstein, die wereldfaam verwierf met meesterwerken als Pantserkruiser Potemkin en Oktober. Hij reist in 1931 naar Mexico, om te werken aan zijn film Que Viva México!. Tijdens de opnames brengt hij steeds meer tijd door met zijn Mexicaanse gids Palomino Cañedo. Deze man doet een wereld voor hem opengaan en leert hem dingen over het leven en de dood, waar hij zich eerder niet mee bezighield. Eisenstein verliest ook aan hem zijn maagdelijkheid en dit vormt voor hem het begin van een bevrijd en nieuw leven. Zijn schaamte verdwijnt en hij verandert als kunstenaar en als mens.
Elmer Bäck zet met zijn Eisenstein een warrig en tegelijkertijd charismatisch personage neer. De film draait om de ontluiking van de seksualiteit van Eisenstein en Bäck weet dit geloofwaardig met een flinke dosis humor over te brengen. Stijl vormt een groot onderdeel van Greenaways werk en opnieuw laat hij zich niet tegenhouden door de regels van het vak en gebruikt hij allerlei manieren, kleuren en vertelwijzen om het verhaal neer te zetten. Dit leidt tot aparte scènes, die stijlvol ogen en boeien door hun innovatie. Toch betekent dit niet dat deze film inhoudelijk evenveel voorstelt. Hoewel het duidelijk is dat Greenaway een ode aan Eisenstein wil brengen, voelt het eindproduct op veel vlakken leeg. Bäck gooit werkelijk alles in de strijd, maar kan juist door de focus op stijl in plaats van inhoud van Eisenstein toch niet meer maken dan een geslaagd typetje. De gedenkwaardige scènes zijn dat enkel omdat ze zo expliciet zijn (zoals de ontmaagding) of door de frontale naaktheid die minutenlang aanhoudt. Het lijkt bijna alsof Greenaway denkt alleen de kijkers geboeid te kunnen houden door ze te choqueren.
Greenaway had de kans om een groot filmmaker een prachtig eerbetoon te geven en een nieuwe generatie filmliefhebbers voor deze beroemde cineast te interesseren. In plaats daarvan heeft hij iets afgeleverd dat ondanks alle stijlelementen en goede cast niet veel meer is dan een toneelmatige klucht met veel te veel naakt. Een film die echt alleen de fans van Greenaway zal aanspreken, maar daarbuiten weinig aansluiting zal vinden. Dat is jammer, want het leven van Eisenstein had een interessantere film verdiend.
