In 2007 schrok de rustieke Italiaanse studentenstad Perugia op van de brute moord op Meredith Kercher. In de nacht van 1 november werd de Britse uitwisselingsstudente met meerdere messteken om het leven gebracht. Hoofdverdachten in de zaak waren haar Amerikaanse huisgenote Amanda Knox en dier Italiaanse partner. Wat volgde was een slepende rechtszaak die uitmondde in een intens mediacircus, waarin Knox constant in de aandacht stond van de internationale pers. Was het naïeve meisje dat voor het gerechtshof verscheen simpelweg een onschuldige zondebok wier leven plotseling in een grote nachtmerrie was veranderd? Of schuilde er achter die blauwe ogen al die tijd een ijskoude moordenares die het publiek perfect wist te bespelen? Bij uitstek voer waar liefhebbers van true crime van zullen smullen, maar het zijn nou juist niet de vragen die Michael Winterbottom met zijn interpretatie van het verhaal hoopt te beantwoorden.
De obsessieve fascinatie met de verdachte in de zaak zorgt er namelijk voor dat het slachtoffer nog weleens vergeten wordt, zo wil de Britse regisseur van onder andere The Trip, A Mighty Heart en 24 Hour Party People ons duidelijk maken. De boodschap zet misschien wel aan het denken, maar blijkt in de praktijk echter niet zo eenvoudig van de grond te krijgen. Dat geldt ook voor de Duitse documentairemaker Thomas die de studiobonzen maar moeilijk krijgt uitgelegd dat het niet de bedoeling is om van zijn film een whodunit te maken. Ondertussen bivakkeert de regisseur in Siena tussen de internationale pers een losbandige groep van gedreven vrijbuiters in de hoop om via de lokale bevolking inspiratie op te doen voor zijn script.
Vervolgens slaat Winterbottoms film tal van verschillende richtingen in. Sommige zullen in de smaak vallen, maar minstens zoveel doen dat niet. Aanvankelijk richt Winterbottom zijn pijlen vooral op het chaotische mediaproces en de journalistieke keuzes die daarin plaatsvinden. Het levert een aantal interessante vraagstukken op. Hoe objectief moet je bijvoorbeeld als nieuwsinstantie te werk blijven gaan wanneer er een exclusief interview met de familie van de verdachte tegenover kan staan? En heeft de lengte van haar jurk daadwerkelijk enige nieuwswaarde?
Het kijkje in zowel de journalistieke keuken als die van de filmindustrie zijn op zich vrij interessant, maar toch probeert Winterbottom nog extra lagen aan te brengen door hier en daar een onheilspellender richting in te slaan. Het getroebleerde privéleven van regisseur Thomas en zijn toenemende drank en drugsconsumptie voelen daarbij eigenlijk vrij overbodig en clichématig, en de bijkomende hallucinaties eerder geforceerd dan griezelig of mysterieus. Ook de extra literaire analogie met Dante Alighieri die Winterbottom probeert aan te brengen, draagt alleen maar bij aan de onnodige complexiteit van het script, dat gaandeweg steeds meer moeite heeft om de kijker betrokken te houden. Gelukkig is daar nog geslaagde bijdrage van Cara Delevingne, een welkome frisse wind die met haar spontaniteit en joie de vivre eindelijk weer een beetje leven in het vrij sombere geheel weet te blazen.
Hoe prijzenswaardig het ook mag zijn dat Winterbottom een bedachtzame en minder voor de hand liggende draai aan een waargebeurd misdaadverhaal probeert te geven, komen zijn ideeën door het meanderende verloop nooit echt volledig tot hun recht. Even afleidend is het dat we ondanks de belofte dat de film geen whodunit moet worden gaandeweg toch nog even geprikkeld worden met een verdacht personage. Hoewel de schijnbare richtingloosheid op den duur kan gaan frustreren, blijft Winterbottom in elk geval trouw aan zijn eigen opvatting. Hoe verder het verhaal vordert, hoe meer de moordzaak wordt losgelaten. Het slotstuk tekent een goedbedoeld eerbetoon aan de vergeten Meredith Kercher, maar helaas zal die boodschap tegen het einde bij een hoop kijkers al niet meer binnenkomen.
