Dit is niet het verhaal dat je al kent, wordt ons beloofd in de opening van Pan, de nieuwste en zoveelste Peter Pan-film. En ergens klopt dat ook wel. Een oorsprongsverhaal van de vliegende jongen uit Neverland was er nog niet. Maar dat maakt deze nieuwste verfilming niet automatisch origineel of verrassend.
Regisseur Joe Wright begint zijn film met een baby die door zijn moeder te vondeling wordt gelegd. De kleine Peter groeit vervolgens op in een weeshuis met een gemene leidster, maar zijn sombere leventje slaat om wanneer zijn slaapzaal op een avond wordt leeggeplukt door piraten. Het ventje wordt meegenomen op een vliegend schip naar Neverland, waar kapitein Blackbeard (lekker dik aangezette rol van Hugh Jackman) de dienst uitmaakt. Peter wordt aan het werk gezet in de mijnen, waar hij James leert kennen. James heeft Hook als achternaam, dus dan zullen de meeste mensen wel kunnen raden waar dit verhaal uiteindelijk heen zal gaan.
Maar daar gaat het niet om, maakte de voice-over eerder al duidelijk. Sterker nog, als we in Pan al een rivaliteit zouden moeten voelen tussen Peter en Hook, dan heeft Wright dat onder de oppervlakte gelaten. De norse Hook, een ruige cowboy met een stoer accent (waar Garret Hedlund verder nauwelijks iets aan toevoegt), moet aanvankelijk weinig van zijn nieuwe twaalfjarige compagnon hebben, maar na hun ontsnapping slaan ze de handen ineen om Blackbeard te verslaan.
Pan mag dus een ander verhaal zijn dan we kennen, het is intussen wel gewoon weer een avontuur over een heldhaftig knulletje dat een grote schurk moet verslaan. Dat er in Neverland een profetie is over een bijzondere jongen die voor een revolutie zal zorgen, wint met eerdere films van The Matrix tot Harry Potter ook geen originaliteitsprijs.
Maar gelukkig is Pan meer dan alleen dat verhaal. Want wie Joe Wrights Atonement en vooral Anna Karenina heeft gezien, weet dat je van de Britse regisseur op visueel vlak wat mag verwachten. En zo is het ook met zijn nieuwste film.
De scène waarin het piratenschip de atmosfeer verlaat en Peter in 3D sierlijk door de lucht zweeft, doet denken aan Gravity. Of wat te denken van hoe prachtig creatief Wright flashbacks omzeilt door oude herinneringen tot leven te laten komen in een speciale boom. Ook mooi is hoe de maker kort achter elkaar knipoogt naar twee van de meest invloedrijke fantasyfilms aller tijden. Neergestoken indianen veranderen in een gekleurde rookwolk zoals de buitenaardse wezens in Voyage dans la Lune (1902) en een scène waarin Peter op een wilde fantasievogel van een rots springt, doet sterk denken aan Avatar (2009).
Creativiteit en passie zijn dus wel degelijk terug te vinden in Pan, maar dan wel op scèneniveau. Vernieuwend op de manier zoals scenarist Jason Fuchs (Ice Age: Continental Drift) het heeft bedoeld is het niet, maar wel op de manier zoals Wright kan uitpakken. Losse scènes die zo adembenemend in beeld zijn gebracht, dat het je eigenlijk nog maar weinig kan schelen dat het verhaal nauwelijks iets nieuws brengt.
