Horrorverhaaltjes verlopen vaak volgens een vast stramien. Dat geldt eveneens voor het ritme en het tempo waarmee de schrikeffecten zich aandienen. Voorzichtige speldenprikjes in het begin, achtbaanrit aan het eind. Het genre drijft op deze grondregels, maar het is soms wel eens prettig als daarvan afgeweken wordt. Als een filmmaker de bedoeling heeft om zijn kijkers angst aan te jagen en te laten schrikken, dan is er helemaal niets mis met een goede jump scare. Toch voel je je vaak bekocht en soms zelfs wat in de zeik genomen. Hoeveel horrorfilms je ook hebt gezien, je trapt er eigenlijk steeds weer in. Als een ezel die zich ontelbare keren aan dezelfde steen stoot. Bij horror delft het verhaal dikwijls het onderspit. Lekker veel schrikken, zo af en toe wat aan de suggestie overlaten, maar dit combineren met een goed doordacht scenario en geloofwaardige personages: dat lijkt een stapje te ver. De uitzonderingen moet je met een zaklamp (die het dan natuurlijk weer eens niet doet) zoeken. De nieuwste van Guillermo del Toro is er zo één.
Del Toros Crimson Peak is verre van geconstrueerd rondom de schrikeffecten. Ze zijn zelfs op één hand te tellen, maar wel ongelooflijk naar uitgevoerd. De Mexicaan opent met hoofdrolspeelster Mia Wasikowska die op een besneeuwde vlakte en met een wezenloze blik en snee op haar gezicht aan de kijker verkondigt dat geesten echt zijn. Haar personage Edith Cushing heeft ze gezien. Sterker nog, ze is opgegroeid met de geest van haar overleden moeder. Niet een vriendelijke verschijning maar een gitzwart skelet in al even pikzwarte kledij dat haar s avonds laat in alle treurnis na de begrafenis op komt zoeken en haar waarschuwt voor Crimson Peak. Wat dat ook moge zijn. Edith ontwikkelt zich eind negentiende eeuw als een gevatte en intelligente jonge vrouw in het New Yorkse Buffalo, waar ze werkt voor het bedrijf van haar vader. Ze is een aspirant-auteur van geestverhalen. Vrouwen kunnen niet schrijven, laat staan over geesten, zo luidt het oordeel van de mannen die haar verhaal moeten publiceren. Zelfs niet als je het er maar op gooit dat de geestverschijningen metaforen zijn. Dan dient zich de mysterieuze Brit Thomas Sharpe aan, die samen met zijn zonderlinge pianospelende zuster Lucille zijn geluk in de States probeert te beproeven. Hij probeert een machine om klei mee te delven aan Ediths vader te slijten. Die ziet het plan niet zitten, want Britten denken dat ze het kunnen maken met hun afkomst in plaats van met hard werken en doorzetten. Edith en Thomas groeien steeds meer naar elkaar toe. Vader Carter ziet het lijdzaam aan en besluit in te grijpen. Hij koopt Thomas af met een flinke som geld en de belofte dat hij het hart van Edith zal breken.
De opbouw van dit bovennatuurlijke fantasy-verhaal is zeer grondig. Del Toro en zijn coscenarist steken veel tijd in het neerzetten van zowel de tijdgeest als Ediths karakter. Zij is een vrouw die niet voor één gat te vangen is. Het is dan ook verwonderlijk dat zij na een gruwelijk sterfgeval in haar naaste omgeving besluit weer met Thomas in zee te gaan. De twee verhuizen naar een landgoed in het Engelse Cumberland. Dat is het moment waarop Del Toro zijn weelderige visuele trukendoos opengooit. Naar verluidt liet de filmmaker het enorme naargeestige optrekje van de Sharpes tot in detail nabouwen. Dan blijkt ook dat naast prachtig uitgediepte personages de grootste troeven van Crimson Peak de onnavolgbare special effects en vooral de sets zijn. Edith belandt in een huis waarbij je niet eens naar buiten hoeft om te zien wat voor weer het is. Het pand is aftands, grillig van architectuur en het plafond van de centrale hal ligt grotendeels open. De herfstbladeren en sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden langs de gigantische trappen. Het huis is gebouwd op zachte kleigrond en zakt langzaam weg in de rode klei die daarnaast ook nog eens als een vettige bloederige smurrie langs de muren sijpelt.
Del Toro stond al bekend om de prachtige aankleding van zijn films, maar dit is het absolute summum. Hij roept mede door de overweldigende wonderschone maar beangstigende ruimtes een heel naargeestig sfeertje op, waarbij Ediths nieuwe huisgenoten er een geheime agenda op nahouden. Thomas zuster Lucille is namelijk niet van zijn zijde weg te slaan. Het gigantische huis is dus een personage op zich dat kraakt en zucht terwijl de gemoederen hoog oplopen. Naast een uitstekend acterende Wasikowska en directe tegenspeler Tom Hiddleston is het vooral Jessica Chastain die de show steelt. De actrice is nauwelijks herkenbaar met haar zwarte lokken en speelt een gefrustreerde ijzige vrouw die voortdurend de controle probeert te houden, Edith de duimschroeven aanzet en haast letterlijk met blikken kan doden. Del Toro concentreert zich voornamelijk op dit drietal. Het Amerikaanse thuisfront begint zich inmiddels zorgen te maken en zorgt voor de ontknoping van de laatste akte.
Del Toro is schaars met computereffecten, die hij enkel inzet om de geesten vorm te geven. Met zijn oogstrelende Crimson Peak wil hij ons duidelijk maken dat de menselijke geest enger kan zijn dan welk spook dan ook. Wat betreft prettig overdadige gotiek doet zijn dramatische horrorverhaal denken aan Coppolas incarnatie van Bram Stokers Dracula. Angst wordt niet invoelbaarder, visceraler of grafischer dan dit. Puur genot om doodsbang van te worden!
