Het geloof is steeds meer aan het wegzakken, maar de algemene kennis dat er een Oud Testament en een Nieuw Testament is, is er nog wel. Dat er nóg een testament is, weet bijna niemand. Althans, als we de makers van de absurdistische Frans-Belgische komedie Le Tout Nouveau Testament mogen geloven. Er is in hun lezing namelijk nog een derde testament. In dit spiksplinternieuw testament is God springlevend en heeft het uiterlijk van tragikomediant Benoît Poelvoorde. Hij woont samen met zijn vrouw in Brussel. Zoon Jezus is in geen velden of wegen meer te bekennen, dochter Ea is tien jaar oud en woont bij haar ouders. Onze Lieve Heer is meegegaan met zijn tijd. Met een tikkeltje ouderwetse computer grijpt hij in op het aardse leven.
Ea is recalcitrant en opstandig. Ze staat al helemaal niet positief tegenover de keuzes van haar vader, een chagrijnige luie man die weinig goeds op lijkt te hebben met zijn aardbewoners. Hij leeft in een smerig appartement en schat zijn vrouw, die de sloof uithangt, niet op waarde. Bovendien verzint God allerlei wetmatigheden waar wij klootjesvolk alleen maar last van hebben. Zoals chronisch in de verkeerde rij bij de kassa staan bijvoorbeeld of een boterham met jam die altijd met de besmeerde kant op de grond valt. Ea is het sadistische gedrag van haar vader zat en kaapt op een onbewaakt moment zijn computer. Ze verspreidt zo de sterfdata van alle aardlingen. Op hun smartphones komen ze te weten wanneer het einde nadert. De vraag is hoe je in het leven komt te staan als je exact weet wanneer je het hoekje omgaat. Ea weet te ontsnappen via een wasmachine, maar wordt op de hielen gezeten door haar eigen vader.
Le Tout Nouveau Testament was de officiële Belgische Oscarinzending en is het geesteskind van filmmaker
Jaco van Dormael. Hij schotelt ons een God voor die niet per se het beste met de mensheid voor heeft en wel van een flauw pesterijtje houdt. Het nieuwe testament in de lezing van Van Dormael hangt van absurditeiten en tragiek aan elkaar. Nu had Eas broer twaalf apostelen. Jezus zus zoekt er nog zes bij, zodat het totaal achttien is net als de spelers van een baseballteam. Het merendeel van Van Dormaels zwarte komedie wordt gewijd aan de zoektocht van Ea naar haar apostelen. Het is een bont gezelschap, zoals een verveelde rijke huisvrouw die verslaafd is aan shoppen en haar man inruilt voor een gorilla uit de dierentuin. Of een seksverslaafde. Aan elk van de apostelen zit eigenlijk wel een steekje los. Eas zoektocht is vermakelijk, maar leidt ook behoorlijk van de hoofdmoot af. Zo verliest de filmmaker, die tevens aan het scenario meeschreef, oog voor de relatie tussen God en zijn dochter. De satire die hij had willen maken verliest dan aan kracht, vooral als de onvermijdelijke apotheose zich aandient.
Het is onmogelijk om Le Tout Nouveau Testament los te zien van het werk van Jean-Pierre Jeunet en zijn Amélie in het bijzonder. Beter goed gejat dat slecht zelf verzonnen, moet Van Dormael hebben gedacht. Niet alleen zijn beeldtaal, maar ook zijn spitsvondige observaties, markante personage en het gebruik van Eas voice-over doen ster denken aan de grote doorbraak van Audrey Tautou. Bezwaarlijk is dit geenszins, maar Van Dormaels leek eerder uit te zijn om een stortvloed aan ideetjes op de kijker te torpederen dan met een solide, mooi afgerond verhaal te komen waar ook nog eens een boodschap in verscholen zit. Een gemiste kans is het nalaten om de diverse evangeliën van een duidelijke en scherpe maatschappijkritische noot te voorzien.
