Met Mockingjay - Part 2 komt een einde aan de uiterst lucratieve Hunger Games-filmreeks. Al direct bij het uitkomen van het eerste deel in deze franchise werden vergelijkingen getrokken met Harry Potter en Twilight, aangezien verwacht werd dat het succes van Suzanne Collins' jeugdboekentrilogie op overeenkomstige wijze naar het witte doek zou worden vertaald als de populaire reeksen van J.K. Rowling en Stephanie Meyer. Die vergelijking werd alleen maar meer voor de hand liggend toen het besluit viel ook bij The Hunger Games het laatste boek over twee films uit te smeren. Die keuze werd ongetwijfeld toegejuicht door lezers die elke pagina verfilmd willen zien, maar de verfilming van de eerste dertien hoofdstukken resulteerde een jaar geleden niettemin in een nogal tamme eerste Mockingjay-film. Maar goed, die twee uur durende aanloop hebben we achter de rug, dus nu kunnen we lekker vlot verder met het spectaculaire slotstuk. Toch?
Eenieder die erop rekent dat Mockingjay - Part 2 net als de laatste Harry Potter één lange climaxfilm is, zal bedrogen uitkomen. Deze afsluiter neemt namelijk opnieuw ruim de tijd om zijn plotpunten op te zetten. Vooral in het eerste uur resulteert dat net te vaak in droge dialoogscènes waarin bijrolvertolkers strijdstrategieën bespreken terwijl hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence weinig te doen krijgt. Eens te meer blijkt daarmee dat de keuze voor opsplitsing in twee films niet is ingegeven door kwaliteit maar is gemaakt vanuit winstoogmerk. De verstokte fans kopen hun kaartje immers toch wel en dan zijn twee degelijke films blijkbaar te prefereren boven één echt sterke film. Haast alsof de makers willen inwrijven hoe goed ze het publiek in hun zak hebben, wordt dit laatste deel als enige in de reeks uitgebracht in 3D, ook al is het aantal spektakelscènes tamelijk beperkt. Je zou er bijna cynisch van worden.
Bijna, want ondanks al deze kille beslissingen weet Mockingjay - Part 2 met zijn inhoud wel degelijk indruk te maken. Zo treedt hoofdpersonage Katniss Everdeen gaandeweg steeds meer naar de voorgrond voor een opvallend actieve rol. In de vorige film werd zij het gezicht van de opstand tegen het dictatoriale bewind van president Snow en bij aanvang van dit deel blijkt dat dusdanig goed te zijn gelukt dat ze min of meer overbodig is geworden. De dertien districten zijn inmiddels verenigd in hun strijd tegen het Capitool, dus de propagandaoorlog waarvoor Katniss werd ingezet, is ten einde. Ze is er echter het meisje niet naar om passief af te wachten tot het regime is gevallen, dus besluit ze met een solomissie de zaken wat te versnellen.
In haar naïviteit lijkt ze haar bekendheid te vergeten, dus wordt ze nog voor vertrek herkend en vervolgens al gauw opgezadeld met een groepje beschermelingen. Een deel van hen bestaat uit oude bekenden (vooral Finnick maakte een fijne comeback), maar voor de rest wordt een blik nieuwe personages opengetrokken. Tijd om deze nieuwelingen te leren kennen is er niet, want zij zijn de eersten die sneuvelen. De ernst van de situatie wordt daarmee lang niet zo sterk onderstreept als wanneer Katniss' groepje metgezellen volledig zou bestaan uit bekende gezichten. Aangezien enkelen daarvan nu de gehele film aan de zijlijn doorbrengen, had dat prima gekund. Na drie films vol introducties van nieuwe personages, mag je daar bij de vierde best mee ophouden.
Gelukkig herpakt de film zich bijzonder goed in het slotstuk. Hierin laten de makers zien niet zozeer geïnteresseerd te zijn in het spektakel van een volksopstand, maar vooral in de machtsverschuivingen en de verliezen die daarmee gepaard gaan. Uiterst verfrissend, gezien de vele filmreeksen waarvan de spectaculaire slotfilm afsloot met een epiloog waarin alle voorafgaande tragiek volkomen werd genegeerd om de kijker maar met een goed gevoel de zaal uit te sturen. Mockingjay - Part 2 zet net dat stapje extra door uitgebreid de nasleep van de strijd te laten zien en deinst daarbij niet terug voor een wat somberdere toon. Waar het slot van The Hobbit vorig jaar nog dusdanig op spektakel inzette dat het titelpersonage steeds meer buiten beeld raakte, weten de makers van deze reeks het spektakel tot een aangenaam minimum te beperken en het verhaal in die cruciale eindfase vooral persoonlijk te houden.
