In de eerste film van Gerard Barrett, Pilgrim Hill toonde hij de invloed van de economische malaise op het Ierse platteland. Voor Glassland heeft Barrett gekozen voor een stedelijke omgeving, maar dat maakt de boel er niet veel vrolijker op.
We volgen taxichauffeur John, die samenwoont met zijn alcoholistische moeder Jean. Hij doet alles om zoveel mogelijk geld te verdienen om de eindjes voor hun beiden aan elkaar te knopen, terwijl zij zich voltankt. Voor John is het een blijvende zorg of zijn moeder wel in orde zal zijn als hij thuiskomt. Dat zijn bezorgdheid gegrond is, blijkt in een van de eerste scènes. Bij thuiskomst ligt Jean bewusteloos in bed en is het aan John om haar naar de spoedeisende hulp te rijden. Alles draait voor Jean om het drinken, iets waar ze Johns broertje als schuldige voor aanwijst. Hij werd geboren met Downsyndroom, waarna de pa van het gezin de benen nam.
Glassland is een lowbudgetfilm, die het moet hebben van de knap opgebouwde sfeer en de kleine maar formidabele cast. Jack Reynor vormt de spil als Jack, een jongeman die zich te verantwoordelijk voelt voor zijn moeder. Door de moeilijke omstandigheden van zijn jeugd heeft zich een ongezonde relatie ontwikkeld, waarin hij de ouderrol voor haar lijkt te vervullen en op andere momenten juist te vriendschappelijk met haar is. Reynor zegt in de meeste scènes niet veel, in sommige volgen we hem zelfs slechts terwijl hij zich voortbeweegt door zijn bezwaarde bestaan. Het feit dat hij zoveel innerlijke worstelingen en gevoelens met enkel een blik of een gebaar kan weergeven, maakt zijn prestatie des te knapper. Toch is het de extraverte rol van Collette die je het meeste bijblijft. Zij gaat werkelijk helemaal los in de rol van Jean, waardoor ze soms zo gruwelijk rauw is dat je er maar met moeite naar kunt kijken.
Barrett heeft van een simpel verhaal met een moeilijk thema een sfeervol portret weten te maken. De grauwe kleuren en druilerige straten weten het gevoel van uitzichtloosheid te versterken en de filmmaker neemt voor alles zijn tijd. Zo zijn er lange shots met een monoloog, onderbroken door lange peinzende stiltes. Hoewel het hierdoor allemaal uit het leven lijkt gegrepen, gaan deze momenten na een tijdje op de zenuwen werken, hoe goed er ook geacteerd wordt. Een ander minpunt is dat Barrett het nodig vond om er ook een subplot rond een Aziatisch hoertje in te verwerken. Deze voegt niks toe en het lijkt alsof die momenten onderdeel waren van een grotere verhaallijn, die is gesneuveld tijdens de montage.
Glassland is een knap gemaakte film (zeker gezien het lage budget) vol sfeer. Hoewel hij af en toe erg langdradig aanvoelt, vormt hij dankzij de toprollen van Reynor en Collette wel een indrukwekkend portret van wat een verslaving voor invloed kan hebben op een familie. Collette laat zien hoeveel ze eigenlijk in huis heeft en Reynor is iemand van wie we nog veel meer mogen verwachten.
