Een feministische beweging kwam het laatste jaar duidelijk naar voren in Hollywood. Patricia Arquette wijdde er haar Oscarspeech aan en Jennifer Lawrence vroeg zich hardop af waarom ze minder zou moeten verdienen dan een mannelijke tegenspeler. Niet verwonderlijk dat vrouwenrechten zich ook goed lenen als onderwerp voor een film. In Suffragette, de openingsfilm van het London Film Festival, gaan we terug naar het begin van de strijd om meer rechten.
Eind negentiende eeuw wilden vrouwen in Engeland graag meer dan secundair zijn aan een man. Vreedzame protesten volgden, maar dat had amper effect. Veel mannen schudden het hoofd en hoopten dat er aan deze 'onzin' snel een eind zou komen. Maar in plaats daarvan gooide een groep vrouwen het over een heel andere boeg. Hun beweging (de Suffragettes) zette alles op het spel om kiesrecht voor vrouwen in de wacht te slepen en gebruikte daarbij behoorlijk wat geweld. In de film is het de (fictieve) Maud Watts die lid wordt van de Suffragettes, omdat ze gehoor wil geven aan haar roeping. Zodra ze eraan toegeeft, is ze niet te stoppen en borrelt er een woede in haar op, die daarvoor altijd onderdrukt is gebleven. Maar hoewel ze hiermee onverwacht een andere invulling kan geven aan haar leven, heeft het ook een behoorlijke impact op haar gezin.
Op de titelrol prijken verschillende grote actrices. Zo speelt Helena Bonham- Carter een apotheker en heeft Meryl Streep een kleine cameo als Emmeline Pankhurst, de legendarische grondlegger van de Suffragettes. Maar ondanks de bekende namen behoort Suffragette toe aan Carey Mulligan. Zij draagt het geheel en weet als Maud een subtiel opgebouwde karakterontwikkeling neer te zetten. Had regisseuse Sarah Gavron ervoor gekozen om de andere actrices meer op de voorgrond te laten treden, was de film versnipperd geraakt en minder effectief geweest. Gavron weet naast het mooi in beeld brengen van Mulligan ook het claustrofobische gevoel van de dames goed weer weten te geven evenals een sfeervol tijdsbeeld te creëren. Maar ondanks het historisch belangrijke onderwerp en de mooie centrale rol, hebben we hier zeker niet te maken met een juweel. De dialogen zijn stoffig en het geheel voelt toch net te afstandelijk om echt te kunnen raken. Behalve Mulligan en wellicht Streep als de Academy haar koste wat kost haar jaarlijkse nominatie wil geven, zal de film waarschijnlijk geen prijzen in de wacht slepen. Het is een mooi gemaakte film, maar op Mulligan na spettert het eigenlijk nergens.
