Het is een gevaarlijke onderneming om met te veel aannames de bioscoopzaal in te duiken. Eerlijk gezegd waren de verwachtingen van de eerste speelfilm van de luidruchtige grappenmaker Jandino Asporaat bijzonder laag gespannen. Bon Bini Holland komt uit de koker van RTL Entertainment dat wisselende kwaliteit aflevert. Zo waagde de club het eens om de speelfilm rondom Ushi, het typetje van publiekslieveling Wendy van Dijk, op ons af te vuren. Dit bedrijfsongeval van Paul Ruven was het absolute dieptepunt van de televisiezender, terwijl de twee Gooische Vrouwen-delen nog best aardig waren. RTL dreigde ook nog met een filmversie van De TV Kantine, maar dat is ons vooralsnog bespaard gebleven. Met dit alles in het achterhoofd kon Jandinos speelfilmdebuut alleen nog maar meevallen. Dat deed het dan ook.
Voor iemand die de televisieshow Dino niet kent, biedt Bon Bini Holland een aantal aangename verrassingen. Het verhaaltje, dat er gaandeweg steeds minder toe gaat doen en tevens het grootste zwaktebod van deze sympathieke komedie is, draait allemaal om het mislukte zakenmannetje Robertico Florentina. Samen met zijn beste vriend licht de inwoner van het zonnige Curaçao nietsvermoedende toeristen op door andermans huizen zonder toestemming te verhuren als vakantiewoning. Als Robertico door de mand valt en hij onmogelijk tweehonderdduizend Antilliaanse guldens (een kleine honderdduizend euro) kan ophoesten zit er niets anders op dan te vluchten voor de meedogenloze crimineel die het bedragje opeist. Hij besluit onder te duiken bij zijn schreeuwerige ordinaire tante Judeska in Rotterdam. Hier rolt Robertico, die zich de naam Robert Florentijn aanmeet, al snel en onbedoeld in het zakenleventje waarvan hij duidelijk geen kaas heeft gegeten. Tijdens een kerkdienst neemt hij kennis van de rijke zakenman Ken Madura en door met hem aan te pappen hoopt hij de benodigde gelden bij elkaar te scharrelen. Maar hoe lang kan de charmante oplichter zijn leugens volhouden, vooral wanneer de liefde om de hoek komt kijken?
Asporaat, die zelf meeschreef aan het scenario, vertrouwt blind op de diverse typetjes die hij dan ook feilloos weet neer te zetten. Dit levert hilarische momenten op, waarbij de transformatie naar de immer klagende xenofobe blanke buurvrouw Gerrie toch wel het meest in het oog springt. Onherkenbaar. Het is daarnaast onvoorstelbaar hoe lang Aspiraat de zeer extraverte en lawaaierige fastfoodverkoper Judeska, compleet met knalblauwe oogschaduw tot hoog op haar voorhoofd en lange roze opplaknagels, leuk weet te houden. Het is in feite een heel beperkt personage, maar het is zo stereotiep en dankbaar dat Aspiraat er helemaal mee los kan gaan. Ook sterk zijn de momenten waarop de komiek de multiculturele samenleving en de vele stigmas en vooroordelen rondom de allochtone medemens gewetenloos inkopt. Hier past een aanpak met fluwelen handschoentjes nu eenmaal niet en Asporaat komt ermee weg juist omdat hij geen compromissen heeft gemaakt in de angst mensen tegen het zere been te stoten. Jammer is wel hoe een Chinese kledingmaker juist wel weer fout en te gemakkelijk uit de verf komt.
Bon Bini Holland verliest echter punten in enkele sketchachtige scènes, bijvoorbeeld tijdens een bezoekje aan de opera, bij een chaotische zakendeal met nep-Chinezen en vooral tijdens een dinertje bij Maduro thuis, waar Robertico wordt ingepalmd door een bloedgeile Lone van Roosendaal. Op dit soort momenten is deze komedie onnodig plat en voorspelbaar. Ook zonde is de manier waarop uiteindelijk de boel wordt rechtgebreid. Na wat hersenloze schietpartijen wordt de boel uiteindelijk genadeloos afgekapt, zonder verhaallijntjes mooi af te maken. Het eerste bioscoopavontuur van Jandino Asporaat is een mix van geslaagde personages, afgezaagde komedie, sympathie en een rammelend verhaaltje. Onder de streep dus nog best aardig.
