De een staat te werken in de keuken, de ander komt na een heftige nacht binnen gestommeld en een derde ligt nog te snurken. Het typeert de zussen Sachi, Yoshino en Chika, die hoewel ze inmiddels volwassen zijn nog steeds bij elkaar wonen. Aan het ontbijt bespreken ze wat ze die dag gaan doen. Zoals gebruikelijk in Japan staat de tafel vol kommetjes met verschillende gerechten: rijst, kimchi, miso soep. Japanners doen nou eenmaal niet aan eenpansmaaltijden. Terwijl de meiden het lekkers naar binnen werken, komt de naderende begrafenis van hun vader ter tafel. Ze hebben hem niet meer gezien sinds hij het gezin verliet voor een andere vrouw. Op de plechtigheid zullen ze voor het eerst hun halfzusje Suzu ontmoeten, die inmiddels dertien jaar is. Als de camera het gesprek vanaf de ongedekte kant van de tafel vastlegt, is aan alles te voelen dat die plek voor Suzu bestemd is.
Regisseur Koreeda is per toeval de filmwereld in gerold. Hoewel hij eigenlijk van plan was om romanschrijver te worden, kreeg Koreeda na zijn studie een baantje als regieassistent. Het is de 'toevallige regisseur' niet slecht vergaan: met films als Still Walking, Nobody Knows en Like Father, Like Son heeft hij aardig wat succes gehad. Zijn talent lijkt te liggen bij de familiedrama's: de hiervoor genoemde voorstellingen gaan allemaal over de relatie tussen ouders en hun kinderen. Our Little Sister, een verhaal over de relatie tussen vier zussen wier ouders afwezig zijn, past met gemak in deze categorie.
Bij aankomst in het dorp van Suzu worden prachtige beelden vertoond. Steile bergen bekleed met groen, waar hier en daar een rode krul van een Japans eethuis doorheen steekt; typerende kimono's naast net zo typerende schooluniformen; maar ook gammele treinen razend door nauwe steegjes, waar een vreemde schoonheid vanuit gaat. Koreeda biedt ons niet het bliksembezoek van de gemiddelde toerist, die enkel de hoogtepunten komt bekijken, maar geeft een blik op hoe het Japanse leven echt is.
En dat leven is inderdaad idyllisch, maar gaat gepaard met een aantal hardnekkige stereotyperingen. Door beleefde buigingen, minimale humor en vousvoyeren zijn de personages nogal stijfjes. Suzu doet hier sterk aan mee en behoudt haar afstand wanneer ze haar zussen voor het eerst ontmoet. Sachi, Yoshino en Chika vallen hier echter niet voor en proberen met hun warme uitstraling Suzu voor zich te winnen. Zij weet niet wat ze met hun grappenmakerij en spontaniteit aanmoet, maar jaloers op hun onderlinge band is ze wel. Redt ze het hier alleen? Ze is nu al volwassener dan wij! vragen de zussen zich na het bezoek bezorgd af. Het antwoord is nee: Suzu redt het niet. Het kost Sachi, Yoshino en Chika dan ook weinig moeite om hun kleine zusje over te halen bij hen te komen wonen.
Dat lijkt een prima plan. Suzu heeft het naar haar zin, doet het goed op school en speelt mee in een voetbalteam. Toch schijnt er iets niet te kloppen. Suzu is wel heel perfect. Zou ze niet flink aan het puberen moeten slaan? Is ze wel helemaal eerlijk? Wat zijn eigenlijk haar motieven: maakt ze stiekem geen misbruik van haar zussen?
Dat er inderdaad iets onder de oppervlakte speelt, blijkt wanneer Suzu per ongeluk dronken wordt gevoerd door Yoshino en Chika. Letterlijk en figuurlijk alles komt eruit: Ik haat mama! En papa is een idioot! roept ze terwijl haar zussen haar haastig naar het toilet slepen. Hoewel alarmerend, is het een van de eerste keren dat Suzu zich écht openstelt. De frustraties die ze koestert jegens haar moeder, die feitelijk gezien toch hun vader van Sachi, Yoshino en Chika wegnam, stromen er met volle kracht uit. Na al die jaren geprobeerd te hebben om de perfecte dochter te zijn, valt ze eindelijk door de mand. Gelukkig zijn er drie zussen die haar zacht en verwelkomend opvangen.
