The Hateful Eight is Quentin Tarantino's achtste film, en zijn tweede officiële western. Tegelijk is The Hateful Eight een terugkeer naar zijn eerste films uit de jaren negentig, met Samuel L. Jackson die een ensemble aanvoert dat zich op één locatie verzamelt. Na het teleurstellende Django Unchained keert Tarantino terug naar de oude, bloederige vorm. Tarantino eert het verleden ook door The Hateful Eight op 70mm te schieten en waar mogelijk ook zo te distribueren. De enige plek in Nederland waar de film te zien zoals Tarantino het bedoeld heeft, is EYE te Amsterdam.
Samuel L. Jackson en Kurt Russell leiden een sterrencast. Zij spelen twee premiejagers, die een tijd na de Amerikaanse Burgeroorlog ergens in Wyoming in een sneeuwstorm vast komen te zitten, terwijl Russell een nog levende premie vervoert in de vorm van Jennifer Jason Leigh. Hij vertrouwt niemand in de posthalte waar zij stranden. Onder de heerschappen daar bevinden zich Walton Goggins (die zoals bijna altijd een racistische zuiderling speelt), Bruce Dern als oude generaal van het Zuiden en oude Tarantino-favorieten Tim Roth en Michael Madsen die in tijden niet zo goed zijn geweest als hier.
Zodra niemand meer weg kan totdat ze zon weer opkomt, begint het grote wachten en lopen de spanningen langzaam op, totdat het bloed gaat vloeien. De vraag is wie wel of niet te vertrouwen is, omdat ze ofwel met Leigh samenwerken óf de premie op haar hoofd willen opeisen. Tegelijk zijn er nog allerlei spanningen van de Burgeroorlog blijven hangen, tussen Noorderlingen en Zuiderlingen maar vooral tussen de voormalig slaaf die Samuel L. Jackson speelt en zijn racistische tegenstanders uit de oorlog. Dat levert een van de sterkste, maar toch problematische scènes van de film op, waarin Jackson zich helemaal kan uitleven.
Dat mag ook wel, aangezien het net zo problematisch is hoeveel raciale beledigingen hij door de verder geheel blanke cast naar zijn hoofd geslingerd krijgt. Misschien historisch verantwoord, maar Tarantino stopt er wel erg veel in zijn film en het is niet de eerste keer in zijn oeuvre dat dit tot controverse leidde in vooral de Verenigde Staten. Dit aspect én de manier waarop Leigh als een soort boksbal wordt behandeld, wordt soms iets te makkelijk als leuk vermaak opgevoerd door Tarantino. The Hateful Eight is zijn gemeenste film in tijden en dat levert zowel grappige als ongemakkelijke momenten op. Tarantino's dialogen zijn van tijd tot tijd ouderwets goed, en de acteurs genieten daar duidelijk ook van.
The Hateful Eight is een gewelddadige en zeer bloederige film. Niet voor niets wordt op de aftiteling na Tarantino zelf Greg Nicotero als eerste vermeld, de make-upartiest die bekend werd vanwege zijn werk in het horrorgenre - waaronder recentelijk de speciale make-upeffecten in The Walking Dead. Tarantino liet zich voor het eerst eens niet inspireren door allerlei bekende en minder bekende genrefilms, maar vooral door John Carpenters The Thing: een film waarin Kurt Russell ook in een sneeuwstorm vastzit en niet weet wie hij kan vertrouwen, vol bloedige effecten en met zeer effectieve, spanningsverhogende muziek van Ennio Morricone, die ook de originele muziek voor The Hateful Eight componeert. Dit keer dus eens geen film vol popmuziek en verwijzingen naar andere films, wat voor Tarantino verrassend verfrissend is.
Tarantino filmde The Hateful Eight niet alleen op 70mm, maar specifiek op Ultra Panavision 70, een soort film dat niet meer in gebruik was sinds 1966. Het is een uniek, zeer breed filmformaat waar in de jaren vijftig en zestig slechts tien films mee gedraaid werden, waaronder Ben-Hur. De sneeuwlandschappen krijgen er iets heel groots door, maar het effect laat zich juist vooral in het interieur van de posthalte voelen: juist door de breedte van het beeld krijgt deze iets intiems, doordat je soms heel dicht op de personages zit of mooi kan zien hoe klein de ruimte eigenlijk is en waar iedereen zich daarbinnen bevindt.
De 70mm-projectie maakt echt een verschil. Het scherm is een stuk breder en de belichting is warmer en subtieler, waardoor ook de kleuren mooier uitkomen. Bovendien bevat deze versie extra dialogen. Door de presentatie wordt The Hateful Eight echt een show, inclusief een ouverture aan het begin en een precies twaalf minuten durende intermissie (met aan het einde muziek, dus wees op tijd terug in de zaal) die op de filmrol wordt afgeteld. Een grap kort na de intermissie werkt vooral in deze versie en de pauze komt de structuur van de film eigenlijk alleen maar ten goede. Mocht je dus de kans hebben The Hateful Eight in EYE op 70mm te zien in plaats van digitaal elders in het land, laat die dan zeker niet schieten.
