De Indiase regisseur Tarsem Singh neemt uitgebreid de tijd voor zijn visueel uitdagende projecten. Tarsem begon zijn loopbaan met het regisseren van videoclips, waarvan Losing My Religion van het inmiddels ter ziele R.E.M. de bekendste is. Na wat reclamefilms voor onder andere een colamerk en een sportschoenenfabrikant maakte de regisseur elf jaar geleden zijn speelfilmdebuut met The Cell, waarin Jennifer Lopez de criminele geest van een seriemoordenaar infiltreerde. In 2006 verscheen het surrealistische The Fall, die op gematigd positieve kritieken mocht rekenen. Dit dromerige fantasy-avontuur blonk niet bepaald uit in helderheid, wat de filmmaker nu vijf jaar later goedmaakt met Immortals, zijn bewerking van het Griekse epos over Theseus.
De voice-over van John Hurt meldt ons dat elke ziel weliswaar onsterfelijk is, maar dat de rechtschapen zielen zelfs van goddelijke aard zijn. De bloeddorstige koning Hyperion en zijn leger helpen het Griekenland van een slordige drieduizend jaar geleden de vernieling in. Alleen de mythische boog van Epirus ontbreekt nog in zijn verzameling. Met het wapentuig in handen kan hij de Titanen optrommelen en zo ook de goden van Olympus in zijn macht krijgen. Als de wrede koning de moeder van Theseus naar de eeuwige jachtvelden helpt, heeft de sportieve held niets en niemand meer te verliezen. Oppergod Zeus wijst de aardling aan als de man die samen met het orakel Phaedra en de slaaf Stavros Hyperion een lesje moet leren. Phaedra, die haar vooruitziende blik behoudt zolang ze maagd is, weet niet te voorkomen dat haar zielsverwanten in de klauwen van Hyperion komen.
Tarsem heeft er nooit een geheim van gemaakt dat de art direction en aankleding van zijn films haast belangrijker zijn dan het vertellen van een historisch accuraat verhaal. Het is er dan ook wel aan af te zien dat hij samenwerkte met de producenten van de comicverfilming 300. Op het visuele vlak is Immortals dan ook schatplichtig aan het werk van Frank Miller, compleet met blokjesbuiken, goed gegrimeerde Griekse schonen en uit de pc getoverde achtergronden. De outfits en vormgeving grenzen dikwijls aan het potsierlijke, bijvoorbeeld wanneer Phaedra en haar zusters getooid in onhandige lampenkapoutfits gevangen worden genomen, of als Mickey Rourkes Hyperion weer eens een kek masker opzet. Dat de Grieken tijd hadden voor dergelijke ongemakkelijke haute couture mag een wonder heten, onbedoeld vermakelijk is het zeker.
Voor Tarsems doen vertelt hij een betrekkelijk eenvoudig verhaal dat door de strijdlustige personages middels uitleggerige monologen aan elkaar wordt geregen. Sleutelscènes als het verslaan van de duivelse Minotaurus worden gehaast afgewerkt. Immortals is ongegeneerd wreed en bloederig, waarbij vooral de heerlijk schmierende Rourke zijn godvergeten gang mag gaan. In al deze gruwelheden schuilen de leukste momenten, al word je door de extravagante toeters en bellen nooit compleet in Tarsems fantasierijke wereld gezogen. De goden die in gouden pakjes hun nagels zitten te vijlen op hun heilige berg komen er het beroerdst vanaf. Hun optreden is lachwekkend en kitscherig, vooral als ze in de slotmomenten nog even de wereld mogen komen redden en hierbij nauwelijks hun mannetje staan.
De cast heeft weinig materiaal in handen om hun talenten te laten zien. Daar is Immortals, een wel hele vrije bewerking van de Griekse legende, nu eenmaal niet het uitgelezen project voor. Vooral hoofdrolspeler Cavill, toch de toekomstige Superman, kan weinig kanten op met zijn saaie eendimensionale personage. Immortals is een onderhoudende mix van avontuur en actie, die gelukkig beter uit de verf komt dan het vorig jaar verschenen Clash of the Titans. Helemaal geruststellend is dit niet. De visuele trukendoos van Tarsem Singh is zo overdonderend, dat het verhaal en de personages er compleet door overschaduwd worden en je met gesprongen netvliezen de bioscoopzaal verlaat. De omslag van dit avonturenboek is dan misschien appetijtelijk, de inhoud ervan valt tegen.
