Aan de ene kant waren de verwachtingen hooggespannen voor de nieuwe film van regisseur David Fincher, aan de andere kant heerste er (zeker in Europa) een sceptische meewarigheid omdat het een nieuwe Amerikaanse verfilming van Stieg Larssons Mannen Die Vrouwen Haten betreft, slechts twee jaar nadat er een Zweedse versie werd gemaakt. Kan Fincher enerzijds de verwachtingen waarmaken en anderzijds het ongelijk van de sceptici bewijzen? Heeft zijn nieuwe versie bestaansrecht? Het antwoord op deze vragen is ja, waarbij vooral stilistisch de film meer te bieden heeft dan de Zweedse voorganger.
Fincher verkreeg in de tweede helft van de jaren negentig naamsbekendheid met films als Se7en en Fight Club, en ontwikkelde eind vorig decennium een nieuwe digitale esthetiek die sinds Zodiac (2007) zijn werk kenmerkt. The Social Network werd in 2010 door velen als de beste (Amerikaanse) film van dat jaar gezien. Toch is hij kwalitatief wat wisselvallig. Na het enigszins mislukte debuut Alien³ speelde hij zich met Se7en in de kijker, maar daar volgde het in vergelijking teleurstellende The Game op, en zo wisselde hij elke keer een betere met een mindere film af.
Volgens dit patroon zou zijn nieuwste weer moeten tegenvallen, maar eindelijk breekt Fincher definitief met deze traditie. Wat niet wil zeggen dat The Girl with the Dragon Tattoo een film zonder problemen of van het niveau van het meesterlijke The Social Network is. Vanaf de geweldige begintitels die niet zouden misstaan in de komende James Bondfilm is duidelijk dat het de ambitie is om meer dan een goedkope kopie te maken voor de Amerikaanse markt. Het verhaal dat verteld wordt mag dan nagenoeg hetzelfde zijn als in de eerdere film, Fincher en co. halen hier en daar toch andere zaken uit het boek. De belangrijkste veranderingen zijn de stijl, de casting en de nadruk op de personages boven het mysterie.
Een goed voorbeeld van dat laatste is de zeer korte openingsscène (nog voor de begintitels) die het plot in werking stelt. Deze scène (en later nog enkele scènes die geheel gewijd zijn aan de plotontwikkelingen) wordt zo snel afgewikkeld dat het lijkt alsof Fincher niet echt geïnteresseerd is in het moordmysterie zelf, maar voornamelijk in wat dit doet met de hoofdpersonages Blomkvist en Salander, die samenkomen om het mysterie op te lossen. Beiden zijn kwetsbare figuren, gemarginaliseerd door de rijke grootmachten in de samenleving, en hervinden deels innerlijke kracht en zelfrespect dankzij hun onderzoek waarmee ze terugvechten.
Dat doet Lisbeth Salander ook op een andere, zeer gruwelijke manier nadat ze is verkracht. In elke versie blijft zij het meest intrigerende persoon en dat is ook dit keer het geval. Rooney Mara geeft op glansrijke wijze gestalte aan haar en op een kwetsbaardere manier dan Noomi Rapace in de Zweedse versie. Mara is minder stevig gebouwd, komt minder hard over en moet het vooral van haar mentale capaciteiten hebben. Op een cruciaal moment in de film waarop Rapace een aantal keer fysiek geweld gebruikt, doet Mara dat eenmalig waarna ze een pistool oppakt. Er vindt een verschuiving plaats van een lichamelijke dreiging richting een technologische. Hiermee probeert Fincher Salander met haar onaangepaste gedrag en uiterlijk als een herkenbaarder persoon neer te zetten, die handelt vanuit de manier waarop ze van jongs af aan is gemarginaliseerd en niet omdat ze onlangs verkracht is en sowieso al hard was.
De verschuiving richting technologie is typerend voor de manier waarop Fincher de film heeft vormgegeven. Het is ook terug te horen in de soms akelig pulserende, indringende elektronische muziek van Atticus Finch & Trent Reznor (die voor The Social Network een Oscar kregen) en te zien in de manier waarop de lampen en computers zijn gefilmd. Net als in zijn vorige films weet Fincher als geen ander mensen die aan een laptop werken enerverend in beeld te brengen. Tevens weet hij het mysterie en het onderzoek spannend te maken door de focus op de personages te houden, ook als je al met de uitkomst bekend bent.
De originele titel Mannen Die Vrouwen Haten blijft het best passen bij de thematiek van de film, waarin voortdurend mannen in machtsposities vrouwen onderdrukken en misbruiken. Of het aangepaste einde (ten opzichte van de Zweedse film dan, er zit niets in de film wat niet in het boek voorkomt) vrouwen meer macht geeft, valt te betwisten, en dat alleen al maakt deze nieuwe versie interessant. Daarnaast heeft zij filmisch meer te bieden dan de wat plichtmatige Zweedse verfilming van het boek. Inventieve shots, montage en mooie belichting ondersteunen de thematiek. Fincher voegt een boeiend nieuw hoofdstuk aan zijn oeuvre toe.
