Kaiju-films zijn al jaren een begrip in het land van de rijzende zon. De term laat zich letterlijk vertalen naar vreemd wezen, maar is in de volksmond inmiddels meer geaccepteerd als reusachtig monster. Halverwege de vorige eeuw beleefde het genre zijn hoogtijdagen waarin monsters met illustere namen als Godzilla, Mothra en Gamera hele steden in puin legden. Het moet ongetwijfeld tot de verbeelding van een jonge Guillermo Del Toro hebben gesproken. De inmiddels sterk verbeterde technologische mogelijkheden van vandaag de dag bieden hem een gigantische speelruimte om zijn innerlijke kind weer naar boven te laten komen.
In een fraaie openingssequentie geeft hoofdrolspeler Hunnam uitleg aan de gebeurtenissen voorafgaand aan de film. Waar men altijd verwachtte dat het buitenaards leven uit de ruimte zou komen, komt het gevaar in feite uit een portaal naar een andere dimensie op de bodem van de zee. Nadat de eerste Kaijus steden als San Francisco en Manilla op hun pad verwoestten, besloot de mensheid om terug te slaan met hun eigen soort monsters. Zo werden de peperdure Jaeger-robots gebouwd; enorme vechtmachines die tot de tanden toe bewapend zijn om het buitenaardse gespuis een lesje te leren. Deze robots worden bestuurd door twee piloten die allebei een hersenhelft van de Jaeger vormen. Hiervoor gaan de twee piloten een neurologische verbinding met elkaar aan (de Drift), die hun gedachtes samenvoegt. Hoe sterker de Drift, hoe beter de Jaeger bestuurd kan worden.
Het eerste wat opvalt aan Pacific Rim zijn de verbluffende visuele aspecten. De kolossale titanengevechten komen goed tot hun recht met gebruik van IMAX en 3D-effecten en denderen met een oorverdovend kabaal van het scherm af. Del Toro maakte gebruik van zowel nieuwerwetse als ouderwetse methodes. Zo bestaat de film niet alleen maar uit een aaneenschakeling van computereffecten, maar werden ook complete stratenblokken van Hongkong nagebouwd en verwoest.
Dat de film grafisch in orde is mag dus wel duidelijk zijn, maar gelukkig wordt het menselijke aspect niet volledig van tafel geschoven. Het aangaan van een sterke Drift is noodzakelijk voor het besturen van een Jaeger, waardoor de focus vooral ligt op samenwerken. Hoewel de personages nog steeds voornamelijk uit welbekende archetypes bestaan, zijn hun achtergronden genoeg uitgediept met details om interessant te blijven. Daarnaast is er ook ruimte voor wat aangename comic relief in de vorm van twee kibbelende wetenschappers (Burn Gorman en Charlie Day), de een een serieuze Duitse wiskundige en de ander een zogenaamde Kaiju-groupie met leren jas en monstertatoeages op zijn armen. Ook Ron Perlman als een louche handelaar in Kaiju-lichaamsdelen zorgt voor komische verlichting.
Desondanks weet Pacific Rim niet aan de nodige clichématige gebeurtenissen te ontkomen. Bijster origineel is het allemaal niet en het verloop van het verhaal laat zich doorgaans gemakkelijk raden. Doet dat echter enige afbreuk aan de entertainmentwaarde? Neen. Pacific Rim is een zeer degelijke blockbuster geworden waar met zichtbaar en aanstekelijk plezier aan gewerkt is. Groots vermaak voor twaalfjarige jongens en voor volwassen mannen in wie stiekem nog steeds een twaalfjarige jongen schuilt.
