Regie: Rodrigo Sepúlveda| Scenario: Guillermo Calderón | Cast: Andrew Bargsted (Mario), Amalia Kassai (Clarita), Vivianne Dietz (Beatriz), Claudio Arredondo (Neruda), Paola Giannini (Elba) e.a. | Speelduur: 90 minuten | Jaar: 2022

Isla Negra te Chili, 1969. Zon, zee en een brandende zomerliefde. Voeg Pablo Neruda aan het recept toe en blijkbaar heb je een nieuwe Netflix-film. Ardiente Paciencia gaat alleen niet over de Nobelprijswinnende dichter, maar over zijn smoorverliefde postbode. Het verhaal doet niet onder voor dat van een vakantieromannetje, waarin de personages braaf de balts uitvoeren die al bekend is uit zovele romantische films.

Het liefdesverhaal van de postbode kent al een lange voorgeschiedenis. In 1983 kwam de film Ardiente Paciencia uit van Antonio Skármeta, van wie twee jaar het boek met dezelfde titel verscheen. Vervolgens werd in 1995 de film Il Postino uitgebracht door Michael Radford, die zijn verhaal baseerde op het boek maar de locatie wijzigde van Chili naar Italië.

Nu volgt de variant uit 2022 van regisseur Rodrigo Sepúlveda, die trouw blijft aan de eerste film en opnieuw Chili als decor gebruikt. Daar schijnt altijd de zon en is het bestaan anno 1969 simpel en eenduidig. Zo eenvoudig is ook het verhaal dat wordt verteld: visser Mario wil meer in het leven en zoekt een nieuwe roeping.

Hij wordt dus postbode, en dan wel van de wereldberoemde Pablo Neruda. Logischerwijs wordt de dichter beste maatjes met zijn brievenbezorger en onderwijst señor Pablo zijn pupil in het schrijven van gedichten en het veroveren van vrouwenharten. Het oog van Mario valt op de bekoorlijke Beatriz, die tevens een aspirerend dichter blijkt te zijn. In Chili schijnt altijd de zon en regent het even later enkel nog liefdesbrieven.

Een boze schoonmoeder staat echter in de weg van Mario en zijn mentor moet vertrekken om Salvador Allende te steunen tijdens een politieke campagne (in aanloop naar de Chileense staatsgreep van 1973). De postbode verandert in een dichter met voldoende drama en hyperbolen van dien om Beatriz te versieren. Wanneer Neruda terugkeert kan hij over de hartstochtelijke gebeurtenissen niets anders zeggen dan dat terugkeren naar Isla Negra veel interessanter is dan de nationale politiek.

Onder begeleiding van zwoele muziek, mooie plaatjes en voorgedragen strofes wordt in Ardiente Paciencia voortdurend de liefde bezongen, maar veel meer dan dat lijkt er niet te gebeuren. De poëzie wordt met een goedkope kaft verkocht en mag alle kanten op, zolang deze maar laat zien hoe vurig de Chilenen zijn. Mocht iemand willen genieten van een zomerflirt op beeld, dan is dit de juiste film. De praatjes over poëzie en politiek bieden, net als Chili, een aardig decor.

Ardiente Paciencia is te zien bij Netflix.