De titel vertaald een pistool in elke hand doet meteen denken aan een oude western. Una Pistola en Cada Mano draait echter niet om stoere revolverhelden. Sterker nog, de mannen over wie het gaat zijn eerder het tegenovergestelde. J. is depressief en loopt bij een psychiater, E. is pas gescheiden en woont weer bij zijn moeder en S. doet verwoede pogingen zijn ex-vrouw weer voor zich te winnen. In acht korte verhalen schetst schrijver en regisseur Cesc Gay een beeld van verschillende hedendaagse mannen die allemaal met een fikse identiteitscrisis worstelen.
Gay laat de verschillende verhaallijnen niet door elkaar heen lopen, maar laat ze één voor één uitspelen. In plaats van de personages de segmenten met elkaar te laten verbinden, laat Gay de themas de toon voeren. Hierdoor start elk verhaal fris en komen ze allemaal goed tot hun recht. De onderwerpen van de verhalen complementeren elkaar mooi. Het ene segment biedt een nieuw perspectief op het andere. Zo blijft de film ondanks zijn episodische structuur een mooi geheel en vervalt hij nergens tot een willekeurige verzameling plots.
De segmenten doen meer dan eens aan een toneelstuk denken. De settings zijn eenvoudig en de nadruk ligt op de dialogen. Die zijn scherp geschreven, maar komen tegelijkertijd naturel over. De acteurs kunnen er prima mee uit de voeten en weten in korte tijd complete personages neer te zetten. De situaties waarin ze zich bevinden zijn afwisselend ongemakkelijk, emotioneel of absurd, maar tegelijkertijd komisch. Iedereen zal zich wel in één van de verhalen herkennen. Zo zit je zelf met gekromde tenen van plaatsvervangende schaamte als S., in een poging zijn ex weer voor zich te winnen, er de ene gênante opmerking na de andere uitgooit.
Una Pistola en Cada Mano is niet bang de mannen kwetsbaar, soms zelfs op het trieste af, neer te zetten. De titel mag dan stoer klinken, het getob van de heren staat in sterk contrast met hoe de vrouwelijke personages in het leven staan. Zij hebben na geleden leed zichzelf herpakt en hun zaakjes weer op orde. Gay lijkt er plezier in te scheppen dat de mannen goed in te wrijven. Vooral in de laatste scène, die de verschillende verhaallijnen losjes met elkaar verbindt, betreuren de mannen gezamenlijk dat ze er zon potje van hebben gemaakt. In de titel mag dan een fallische betekenis schuilen, het sterkste punt van de film is toch dat de mannen om wie het gaat een stelletje slappe lulletjes zijn.
