Evan Goldberg en Seth Rogen bleken in 2007 goud in handen te hebben met het scenario van Superbad, een highschoolkomedie die vooral vanwege het spervuur aan humoristische dialogen ver boven het gemiddelde uitstak. De film werd een kassucces, betekende de carrièrespringplank voor hoofdrolspelers Michael Cera en Jonah Hill, en liet kijkers afwachten wat Rogen en Goldberg verder gingen doen. Beiden schreven niet veel later mee aan de stonerkomedie Pineapple Express, maar een project dat alleen van hun hand kwam liet nog op zich wachten. Met This Is The End is het duo terug, als scenaristen, en voor het eerst ook als regisseurs. Het resultaat is misschien niet zo sterk als Superbad, maar het tempo waarin de grappen elkaar opvolgen ligt zo hoog dat je daar tot de laatste twintig minuten weinig erg in hebt.
De film opent op het vliegveld, waar Seth Rogen - alle acteurs spelen zichzelf - boezemvriend Jay Baruchel ophaalt voor een weekend hangen, zuipen en blowen. Jay is wat teleurgesteld als Seth hem meeneemt naar een feest in het nieuwe huis van James Franco, dat vol blijkt te zitten met het type mensen dat Jay haat: schijnheilige Hollywoodacteurs. Hij wil terug naar huis, maar het loopt anders wanneer op straat de hel letterlijk losbreekt en huize Franco de enige veilige plek blijkt. Terwijl het einde der tijden nadert, lopen de gemoederen onder de sterren steeds hoger op.
This Is The End is doordrenkt van de zelfspot. Vooral in de eerste helft nemen de acteurs zichzelf en Hollywood heerlijk op de hak. Rogen en Goldberg laten feestvierende beroemdheden zien die elkaar allemaal net iets te vriendelijk aanspreken of juist compleet doorslaan in drank- en drugsgebruik. Ook spottende verwijzingen naar eigen films zijn geen zeldzaamheid. Voor de liefhebbers van Pineapple Express zal dat een paar kostelijke minuten opleveren.
Eigen werk is niet het enige waarnaar wordt geknipoogd. Klassieke horrorfilms als The Exorcist en Rosemarys Baby krijgen een absurdistische draai, wat op het ene moment erg geestig uitpakt en op het andere moment net te banaal wordt. Vindingrijk is het in ieder geval continu. Net als de hilarische gesprekken die de acteurs voeren, uiteenlopend van discussies over de rantsoenering van het eten tot het bedwingen van lustgevoelens voor Emma Watson.
Rogen en Goldberg blinken uit in het schrijven van komische dialogen. Ze kunnen zowel scherpe als mallotige humor halen uit momenten waarop er qua plot vrijwel niets gebeurt. Maar zodra er toch iets van een verhaal mee moet gaan spelen, lijkt het duo zich minder goed raad te weten. Pas in het laatste gedeelte wordt dat echt duidelijk, wanneer de apocalyptische taferelen steeds nadrukkelijker als metafoor worden gebruikt om naar een flauw en zoetsappig einde te werken, dat totaal niet past bij de rest van de film. Jammer om geen echte uitsmijter te hebben, maar de aaneenschakeling van gevatte zelfkritiek waar de This Is The End vol mee zit, maakt veel goed.
