I like to move it, move it, dat zal bij veel mensen het eerste zijn dat te binnen schiet bij animatiefilm Madagascar. Ook al was het slechts één scène, het maakte de hele film memorabel. De hoofdpersonages waren een zebra, een nijlpaard en een giraffe, maar de meeste mensen zullen zich vooral de andere beesten herinneren. De muzikale aapjes die op de beats van Reel 2 Real dansten natuurlijk en het clubje pinguïns dat in losse komische sequenties als een groep commandos te werk ging.
Madagascar is lang niet de enige film waarbij de bijpersonages zo geliefd bleken. Denk aan Timon en Pumbaa in The Lion King, Puss in Boots uit Shrek, of de eekhoorn Scrat in de Ice Age-films. Met die grote populariteit weten studios wel raad. Vaker dan eens kregen bijpersonages een hele film. Zo was de heks Maleficent uit Sleeping Beauty dit jaar nog te zien in een eigen avontuur en is er inmiddels een film in de maak over de schattige Minions uit Despicable Me.
Commerciële uitbuiting zou je het kunnen noemen, maar in het geval van de paramilitaire pinguïns is dat onterecht cynisme. Penguins of Madagascar is een vlotte en vooral hele geestige film geworden. Vermakelijker dan ieder deel uit de originele reeks. Met name in het eerste half uur volgen de komische vondsten elkaar in hoog tempo op.
Meteen wordt dan ook al duidelijk dat de makers niet alleen aan de jonge kijkers hebben gedacht. De film opent op Antarctica met een vette knipoog naar de documentaires van Werner Herzog. Becommentarieerd door de stem met het onmiskenbare zware accent, raken vier jonge pinguïns hun groep kwijt. Geen ramp voor deze diertjes, want ze zijn wel in voor wat meer avontuur dan het onophoudelijke waggelen in lange rijen door de vrieskou.
Inbreken in het zwaarbeveiligde Fort Knox bijvoorbeeld. Niet om de goudreserve van de Verenigde Staten te plunderen, maar vanwege de automaat met zoutjes achterin het gebouw. Het viertal wordt echter ontvoerd door een rancuneuze octopus die in de dierentuin werd weggeconcurreerd door de veel schattigere pinguïns. Zijn plan is om alle pinguïns ter wereld angstaanjagend te maken, zodat hij zelf eindelijk weer populair kan worden.
De naam van die schurk is Octavius Brine en dat is nog maar het begin van de lading aan woord- en naamgrappen in Penguins of Madagascar. Het is de vraag hoeveel daarvan overeind blijft in de Nederlandse vertaling, dus aan te raden is om de originele versie te bekijken. Opvallend is vooral hoe veel de makers weten te spelen met de namen van bekende acteurs. Brine beveelt zijn handlangers bijvoorbeeld met Nicolas, cage them!, of Drew, Barry! More Power! Toegegeven, het is allemaal behoorlijk aan de melige kant.
Maar dankzij de snelheid waarin grappen en actie (zoals een flitsende achtervolging door Venetië) elkaar opvolgen, hoef je niet te lang stil te staan bij de mindere momenten. Ook leuk: in twee scènes verandert de beeldratio, zodat er pinguïns door de zwarte balken heen kunnen lopen om het 3D-effect te vergroten. Niet alleen uit het scenario, maar ook uit de vormgeving spreekt een plezierige vindingrijkheid.
