Er lijkt geen toekomst te zitten in de jonge Louis Zamperini, vroeg in Unbroken. Het gelanterfant van het straatjochie is een doorn in het oog van zijn sportieve grote broer. De knul moet maar eens mee gaan hardlopen, zo diep gaan als hij kan, zodat hij echt een keer iets bereikt: If you can take it, you can make it. Een paar jaar later rent Louis een record op de Olympische Spelen.
Het is een verhaal waar menig Amerikaan van zal smullen: als je maar hard genoeg je best doet en lang genoeg volhoudt, dan kom je er wel. Die gedachte vormt de hoofdlijn in Unbroken, over de martelgang die Zamperini onderging. Niet alleen in de lange trainingen in aanloop naar de Spelen van 1936, maar vooral een paar jaar later, toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en de sportman besloot mee te vechten.
Zamperini stortte in 1943 met een bommenwerper neer, midden in de Stille Oceaan. Samen met twee kameraden wist hij het lang uit te houden tussen de haaien en in de blakerende zon, maar zelfs toen moest de echte hel nog beginnen. Na zevenenveertig dagen werd Zamperini door de Japanners uit het water gevist en meegenomen als krijgsgevangene, om vervolgens in verschillende kampen jarenlang te worden mishandeld, vernederd en uitgehongerd.
Dat Angelina Jolie voor haar tweede film dit verhaal koos, is te begrijpen. Het moet indrukwekkend zijn geweest om Zamperini (in juli 2014 overleden) te horen vertellen over wat hij allemaal heeft weten te doorstaan. Toch levert dat niet automatisch een sterke film op. Ruim twee uur lang kijken naar iemand die doorbikkelt terwijl hij klap na klap incasseert, wordt op een gegeven moment ook eentonig. Zelfs met het opkomende talent Jack OConnell - vorig jaar nog te zien in het intense gevangenisdrama Starred Up - in de hoofdrol.
Meer nuance was welkom geweest in Unbroken. En dat was zeker mogelijk, want met de kampleider Watanabe had Jolie de mogelijkheid om ook de andere kant van het verhaal te belichten. Jammer genoeg schildert ze hem vrijwel de volledige film af als een sadist die tegen het psychopathische aanschuurt. Dat ze dan in de ontknoping nog even zijn kamer laat zien, inclusief familiefoto op de kast, heeft weinig zin meer.
Het is alsof ze daar wel de nuance even wil opzoeken, maar dan toch bang is om te veel af te dwalen van het heldenverhaal. Het komt nog een keer voor in de laatste paar minuten. Als je met je ogen knippert, zou je het kunnen missen: een beeld van twee Amerikaanse soldaten die een krant openslaan en zien wat een verwoesting de atoombommen op Japan hebben aangericht. Zij zijn bevrijd, maar kijk eens wat daar voor nodig is geweest. Best interessant om even bij te blijven hangen, maar Jolie gaat meteen weer verder.
De tekst in beeld legt even later haarfijn uit wat een voorbeeldige man Zamperini was; volhardend, loyaal én vergevingsgezind. Een mooi eerbetoon, maar uit zijn levensverhaal had een veel betere film gehaald kunnen worden.
