Bij het verschijnen van een nieuwe Statham-film weet je als kijker wel wat je kunt verwachten: ongecompliceerde actie, keiharde botbreuken en zo nu en dan een goed geplaatste oneliner. Van een sterk scenario moeten zijn films het doorgaans niet hebben, maar Stathams vertrouwde Cockney-accent en aangeboren gevoel voor cynisme maken meestal een hoop goed. Ook de synopsis van zijn nieuwste project is op het eerste gezicht weer een groot cliché, maar tegelijkertijd wijkt Wild Card hier en daar juist weer af van de zogenaamde standaarduitwerking. Of regisseur Simon West daarmee ook gelijk de jackpot geraakt heeft, valt echter te betwijfelen.
Nick Wild houdt er niet bepaald de meest aantrekkelijke baantjes in Las Vegas op na. Als particuliere bodyguard houdt hij een oogje in het zeil voor rijke gokkers, en om wat bij te beunen laat hij zich zo nu en dan voor een geldbedrag aftuigen door helden op sokken die indruk willen maken op hun liefjes. Zo probeert hij stukje bij beetje zijn toekomst bij elkaar te sparen om de stad voorgoed achter zich te kunnen laten. Nicks toekomstplannen worden echter flink in de war gegooid wanneer zijn buurmeisje Holly bruut wordt mishandeld door een stel gangsters onder leiding van voormalig Heroes-ster Milo Ventimiglia.
Tot zover klinkt alles bekend dus. Desondanks neemt het verhaal af en toe een wat ongebruikelijkere wending met wat langgerektere scènes en een stuk minder vechtpartijen dan je van een actieknaller zou mogen verwachten. Toch is het niet helemaal duidelijk waar deze langere intervallen voor dienen, zeker aangezien West er niet echt in slaagt om de hoofdpersonages veel verder uit te diepen. De vaak nogal vage motivatie voor hun soms erg onlogische besluiten is niet altijd even duidelijk, waardoor bepaalde plotwendingen eerder gekunsteld overkomen dan echt verrassend.
Wild Card verliest zo iets te vaak zijn focus. Bovendien wordt een flink aantal bijfiguren geïntroduceerd en vervolgens maar half uitgewerkt. Dat is tamelijk zonde, aangezien de geslaagdere bijdrages van onder andere Stanley Tucci en Jason Alexander (George Costanza uit Seinfeld, kent u hem nog?) veel te beperkt blijven. Helemaal omdat Ventimiglia als bikkelharde maffioso maar weinig weet te overtuigen.
Daarentegen blinkt de film wel uit in zijn bikkelharde knokpartijen. Simon West (Con Air) bewijst wederom een actieregisseur bij uitstek te zijn en Statham de ideale vechtersbaas om een stel schurken te lijf te gaan. Hoewel de actiescènes een stuk schaarser zijn dan we van beide heren gewend zijn, zijn ze dankzij de dik aangezette slow-motioneffecten en het gebruik van zon beetje alle mogelijke attributen creditcards, asbakken, gokautomaten, botermesjes, noem maar op extra genietbaar. Helaas is het daarmee des te teleurstellender dat West er uiteindelijk geen al te bevredigende climax aan vast weet te plakken.
Ondanks de goed bedoelde pogingen om zover de kaders van het genre het toestaan enigszins af te wijken van platgetreden paden komt Wild Card uiteindelijk toch als een van Stathams minder geslaagde actieprenten uit de bus. Of dat te wijten is aan tekortkomingen in het script van William Goldman die als schrijver van onder andere Marathon Man en Butch Cassidy and the Sundance Kid aansprekende titels op zijn conto heeft staan of de uitvoering van West blijft in het midden, maar het lijkt waarschijnlijk dat Statham-liefhebbers met een non-nonsense aanpak beter aan hun trekken waren gekomen.
