Het komt niet vaak voor dat een horrorfilm zijn debuut beleeft op prestigieuze festivals als Cannes en Toronto alvorens in de reguliere bioscopen te verschijnen. Gelukkig is It Follows van regisseur David Robert Mitchell dan ook allesbehalve een doorsnee griezelfilm. Vernieuwing binnen het genre komt steeds vaker op het tweede plan te staan, maar It Follows laat de meest vastgeroeste trends van de laatste jaren opvallend links liggen. Verwacht dus geen krakende oude spookhuizen, bezeten kinderen of de tot in den treure gekopieerde 'found footage'-insteek. In plaats daarvan levert Mitchell een originele retrohorror af, die ondanks een grote hommage aan de jaren tachtig aangenaam tijdloos aanvoelt.
Voor de optimale beleving kun je zoals wel vaker het geval It Follows voor de eerste keer het best bekijken met zo min mogelijk voorkennis. Het is echter onmogelijk om iets te vermelden over het creatieve uitgangspunt van het plot zonder een paar details weg te geven. Voor wie dus het liefst zo onbevangen mogelijk in de film wil stappen, is het aan te raden om hier te stoppen met lezen en verder te gaan bij de volgende alinea. In een van de eerste scènes van de film krijgt een date tussen twee tieners een onaangename wending. Na het uitvoeren van de liefdesdaad blijkt de jonge tiener Jay een vloek te hebben overgenomen van bedpartner Hugh. Vanaf dat moment wordt Jay overal gevolgd door een mysterieuze kwaadaardige entiteit. Hoewel deze niet al te snel is en altijd in een rechte lijn op haar afloopt, kan hij iedere vorm aannemen en geeft hij nooit op. Hugh adviseert haar de vloek zo snel mogelijk door te geven en neemt daarna gauw de benen.
Met deze inventieve insteek speelt David Robert Mitchell op leuke wijze met 'urban legends' en seksualiteit. Waar seks zoals Wes Craven in de jaren negentig al aantoonde met Scream normaliter een regelmatig terugkerend element is binnen de klassieke tienerhorrror, neemt Mitchell die conventie juist op leuke wijze op de hak, middels het gegeven dat de tieners in It Follows juist hun overlevingskansen kunnen vergroten door met iemand in bed te duiken. Buiten het originele plot gaat Mitchell ook creatief te werk met het creëren van een filmwereld. De vervallen buitenwijken van Detroit bevinden zich in een soort tijdloos universum, waarin moderne technologie samengaat met zwart-wittelevisie en synthesizermuziek, en de aankleding een nostalgische retrosfeer ademt.
Het enige minpuntje aan It Follows is dat het mede dankzij de enigszins voorspelbare aard van de antagonist misschien niet als de meest angstaanjagende horrorfilm aller tijden de boeken in zal gaan. Gelukkig weet de film hier prima voor te compenseren met goed uitgewerkte personages en een sterke sfeer. Qua stijl is Mitchell dan ook duidelijk schatplichtig aan de vroege jaren tachtig, waarbij met name het fantastische muzikale arrangement vol dreigende synthesizers direct doet denken aan het werk van John Carpenter. In tegenstelling tot het gros van de hedendaagse horrorfilms moet It Follows het dan ook niet zozeer hebben van gemakkelijke schrikmomenten. In plaats daarvan heeft de film vaak aan een effectieve cameravoering en de imponerende soundtrack genoeg om spanning te creëren. Alsof dat nog niet genoeg is, zorgt Mitchell ervoor dat je na afloop van de film nog maar eens een extra keer met een paranoïde gevoel over je schouder zult kijken voordat je de zaal verlaat.
