Ethan en Sophie vormen een stel dat op het punt staat uit elkaar te gaan. Ze zitten in therapie en bespreken daar met hun psycholoog welke frictie er is ontstaan en hoe hun seksleven min of meer op nul staat. Ze willen zoals ze zeggen, de resetknop kunnen indrukken en opnieuw beginnen. Hun psycholoog raadt ze aan een weekendje weg te gaan en geeft het adres van een romantisch huisje, waar hij andere koppels ook vaak heen stuurt. Velen komen na dat weekendje weer verliefd terug, dus Ethan en Sophie besluiten het een kans te geven.
Op het eerste gezicht lijkt de film een doorsneeverhaal over relatietherapie, maar al snel neemt het plot allerlei originele wendingen. Het koppel komt erachter dat ze niet alleen zijn in het huisje. Alleen blijken de andere aanwezigen het alter ego van henzelf te zijn, met alle gevolgen van dien. Meer verklappen over de wijze waarop het verhaal zich daarna ontvouwt, zou zonde zijn omdat juist het verrassende element bijdraagt aan de kwaliteit van de ervaring. Het script van nieuwkomer Justin Lader zit vol humor en donkere elementen, zonder ooit te veranderen in een klucht. De emotie blijft centraal staan en Lader heeft ervoor gekozen het verhaal dat meerdere lagen bevat juist niet te versimpelen om het hapklaar te maken voor de kijker. Juist daarom werkt het zo goed en aanvaard je als kijker net als de personages de absurde dingen die hun overkomen. Regisseur Charlie McDowell is eveneens een nieuwkomer, met tot nu toe slechts een korte film op zijn naam. Maar met The One I Love levert hij een zeer zelfverzekerd debuut af als filmregisseur en zal het interessant zijn om te kijken hoe zijn carrière zich zal ontwikkelen.
Elisabeth Moss en Mark Duplass zijn perfect gecast als het koppel dat op zoek is naar hun betere zelf en hun relatie probeert te redden. Het ene moment zijn ze hartverwarmend, een volgende scène is weer pijnlijk om naar te kijken. Vanwege hun compleet overtuigende interactie zowel verliefd als verbitterd, komen ook de keuzes die de personages uiteindelijk maken niet ongeloofwaardig over.
Terwijl de personages aan het overpeinzen zijn wat ze overkomt, denk je met hen mee. Wat aanvankelijk een simpele therapieoefening lijkt te zijn, vormt uiteindelijk een metafoor voor de manier waarop ze zijn veranderd binnen hun relatie en zichzelf zijn kwijt geraakt. Het is na afloop ook moeilijk te bepalen binnen welk genre de film is te plaatsen. Hij heeft wat weg van Who's Afraid of Virginia Woolf? gecombineerd met The Twilight Zone, maar bevat ook elementen van een screwballkomedie. Maar juist dat hij zo moeilijk te duiden is en tot het allerlaatste moment blijft verrassen, maakt The One I Love des te unieker.
