Ted 2 kent gebreken. Héél véél gebreken. De grootste is dat hij nauwelijks grappig is. Op zijn hoogst kan één uit zes grappen voor een flauwe glimlach zorgen en dat is een heel gulle schatting. Dat is bij lange na niet genoeg om door al de slechte en mislukte grappen heen te komen. En Seth MacFarlane trekt er ook nog eens twee uur voor uit, een lengte die zelfs voor een leuke komedie al lang is. Alleen zijn fans zullen hier plezier aan beleven.
De enige twee echt geslaagde scènes zijn de twee keer dat MacFarlane zijn liefde voor oude musicals de overhand laat nemen. De begintitels bevatten een mooie ode aan de choreografie van Busby Berkeley, en later zingt Amanda Seyfried een aardig moppie. Verder valt er weinig te genieten in dit vervolg op Ted. Ted de levende teddybeer is nog steeds vervelend, ingesproken door MacFarlane met dezelfde stem als die van Peter Griffin, de hoofdpersoon uit Family Guy (de animatieserie waarmee Seth McFarlane bekend werd). Het scheelt nog dat MacFarlane alleen de stem van Ted doet, dat bespaart ons die verschrikkelijke grijns die permanent op zijn gezicht is gebeiteld. Het is al een ergernis minder.
Wel ergerniswekkend zijn de voor MacFarlane typische, terloops seksistische, racistische en homofobe grappen, die ten eerste saai stereotiepe en niet grappig zijn. Én daarnaast extra wringen omdat Ted 2 het tegelijk aandurft om een verhaal over burgerrechten te vertellen. Ted trouwt aan het begin namelijk met Tami-Lynn. Dan duurt het een half uur voordat het eigenlijke plot wordt geïntroduceerd: Ted blijkt voor de wet geen persoon maar eigendom te zijn en spant een rechtszaak aan om als menselijk erkend te worden, met de daarbij behorende rechten. Ondertussen vergelijkt hij zichzelf zonder een greintje ironie met zwarte slaven en zijn strijd met de huidige strijd in de VS om burgerrechten voor homoseksuelen.
Een ander soort grap die veelvuldig in alle producten van MacFarlane terugkomt, is de popcultuurverwijzing. Dat doet hij meestal op een zeer luie manier: door eigenlijk niet meer te doen dan ergens direct naar te verwijzen of iets uit de popcultuur letterlijk bij naam te noemen en dan dat als grap verkopen. Zelfgenoegzaam, zonder zelf echter ook maar iets toe te voegen. Ook Ted 2 zit er vol mee, inclusief een paar flauwe cameo's van beroemde mensen op de automatische piloot.
Was al dat nog niet stom genoeg, dan is de uitwerking van het verhaal ook nog eens ontzettend voorspelbaar en af en toe vrij dom. En te elfder ure komt MacFarlane opeens met een niet overtuigende moraal en sentiment aanzetten. Voeg daar nog eens een verplichte romance tussen Mark Wahlberg en Amanda Seyfried toe en het 'feest' is compleet. Ted 2 is eigenlijk het ergste wat een komedie kan zijn: saai.
