In negen hoofdstukken vertelt Beauty and the Dogs een macaber verkrachtingsverhaal dat op feiten is gebaseerd. In 2014 schreef auteur Meriem Ben Mohamed een boek over het waargebeurde drama en anno 2017 bestaat er dus ook een visuele versie. Regisseur Kaouther Ben Hania haalt met haar sociaalmaatschappelijke film uit naar de Tunesische autoriteiten die deels verantwoordelijk zijn voor de noodlottige gebeurtenissen. Beauty and the Dogs focust zich echter niet expliciet op de gruwelijke daad. De film belicht daarentegen de slopende nacht die zich ontvouwt ná de verkrachting waarin het jonge slachtoffer Mariam noodgedwongen haar eigen rechten najaagt.
Mariam ontmoet Youssef op een studentenfeest en ze hebben een leuke tijd met elkaar. Het tweetal verlaat het feest al gauw en ze maken een korte strandwandeling. De intieme handeling wordt rauw onderbroken door een volgend shot waarin Mariam verdwaasd door angst in het wilde weg schreeuwt. Er is iets vreselijks gebeurd. Zij is in een auto door drie politieagenten verkracht. Samen met Youssef zoekt Mariam hulp bij verschillende instanties waar ze keer op keer nul op het rekest krijgt. Beauty and the Dogs stuurt je samen met protagonist Mariam van het kastje naar de muur. Niemand buigt zich over het hulpeloze slachtoffer en Mariam wordt aan haar lot overgelaten. Geen mens bekommert zich werkelijk over Mariams situatie en hoewel de camera Mariam nauwelijks verlaat, is het ook voor de kijker niet altijd even makkelijk om zich compleet over haar te ontfermen.
Je zou verwachten dat de negen realistisch opgezette hoofdstukken in Beauty and the Dogs met zijn zuinige montage en theatrale opstelling de kijker meesleurt in dit schrijnende verhaal over onmacht, vrouwonvriendelijkheid en een rottend staatssysteem. Dat gebeurt hier en daar ook wel, want de door angst verscheurde Mariam blijft de meelijwekkende rode draad in het verhaal. Toch dooft haar emotie langzaam uit en dwingt de situatie Mariam tot pragmatisch handelen. De film volgt deze tendens en voelt om die reden vrij sober aan met lange shots, kil blauwgeel kleurgebruik en toneelmatige composities die het verhaal centraal stellen. Hierdoor verzakelijkt de film en streept Beauty and the Dogs apathisch de waargebeurde feiten af zonder dat het de film van een beduidend gewicht voorziet.
Het ingetogen realisme werkt over het algemeen een degelijk drama in de hand die een vruchtbare voedingsbodem vormt voor interessante scènes. Zoals de mannelijke arts die Mariam wil onderzoeken terwijl dit een onbehaaglijk gevoel bij haar opwekt. Of de scènes waarin ze toevlucht neemt bij de enige vrouwelijke politieagente die bovendien zwanger is. Zulke angsten, voor zowel een man als voor een potentieel kind, worden ingeboezemd door de film, maar niet of nauwelijks uitgespeeld. In plaats daarvan overdondert Beauty and the Dogs door je te overspoelen met een bak ellende. Weliswaar waargebeurd en daarom verre van onbelangrijk, maar zonder enige finesse en scherpzinnigheid beklijven deze momenten niet volledig.
Aan alles merk je dat het project van Ben Hania veel woede bevat. De wrok die de regisseur koestert is rechtvaardig en geeft een snerpend signaal af richting het corrupte en bureaucratische Tunesië dat gehoord moet worden door de rest van de wereld. Compleet terecht. Dit gebeurt jammer genoeg op een triviale wijze waarin kunstzinnige nuance uitblijft. Dit grootse drama mist paradoxaal genoeg iets kleins, zo lijkt. Zonder oog voor detail, een verfijnd dialoog en gedoseerd acteerspel beroert Beauty and the Dogs niet. Of in ieder geval te zwakjes zodat het geheel onvoldoende prikkelt en je niet altijd even diep raakt.
