The Hate U Give vormt de eerste helft van het acroniem 'Thug Life', dat in de jaren negentig groot als tatoeage op de buik van rapper Tupac Shakur prijkte. Voluit staat de afkorting voor 'The Hate U Give Little Infants F*cks Everybody'. Kortom, alle narigheid in de maatschappij waarmee kansarme jongeren op vroege leeftijd mee geconfronteerd worden, zal zich later uitbetalen in alleen maar meer haat. Met het gedachtegoed van de wijlen Californische rapper als hoofdmotief, mag het duidelijk zijn dat het razend succesvolle debuut van schrijfster Angie Thomas een stuk dieper politiek geëngageerd is dan de gemiddelde tienerroman. Ook de verfilming, aangevoerd door een voortreffelijke Amandla Stenberg, weet zo nu en dan zijn vinger aardig dicht op de zere plek te leggen.
In de openingsscène treffen we de zestienjarige Starr Carter aan rondom de keukentafel met ouders en twee broertjes. Maverick, de vader des huizes, heeft zojuist besloten om zijn kinderen bijeen te roepen voor 'het gesprek'. In plaats van de gebruikelijke bloemetjes en de bijtjes blijkt het hier echter om een stuk serieuzere zaak te gaan. Hoe moeten zijn kinderen handelen wanneer ze als zwarte Amerikaan in aanraking komen met de politie? "Handen te allen tijden op het dashboard en zo min mogelijk weerwoord geven, ook als je niets hebt gedaan," zo luidt het devies. Overdreven beschermend misschien, maar de lange lijst van incidenten waarbij ongewapende Afro-Amerikaanse mannen alleen al in de laatste jaren om het leven kwamen door een politiekogel toont aan dat Mavericks zorgen bepaald niet ongegrond zijn.
Al haar vaders lessen ten spijt, moet Starr niet veel later hulpeloos toezien hoe haar boezemvriend Khalil bij een noodlottig misverstand tijdens een aanhouding voor haar ogen wordt doodgeschoten. Deze traumatische ervaring zet haar vervolgens voor een duivels dilemma. Blijft ze trouw aan haar vriend? Gaat ze strijden voor gerechtigheid door als kroongetuige tegen de schuldige agent op te treden? Of kan ze beter ver wegblijven van alle mediahysterie en de onvermijdelijke haatreacties die daarbij komen kijken? En wat voor gevolgen heeft het voor haar eigen reputatie op haar grotendeels blanke school wanneer ze plotseling in het nieuws in verband wordt gebracht met een jongen die in de media wordt afgeschilderd als een gevaarlijke drugsdealer?
Zoals vaak na dergelijk schrijnende misstanden het geval is, kan de dood van één persoon leiden tot een domino-effect in de gehele samenleving. Van protestbewegingen als Black Lives Matter en de daaropvolgende tegenreacties, verhitte discussies rondom structureel racisme en wit privilege, een verhoogde media-aandacht en een vertekende beeldvorming. Zaken waarover deze film regelmatig wat zinnigs te zeggen heeft. Zoveel zelfs, dat The Hate U Give hierdoor op het gebied van verhaalverloop soms enigszins lijkt te bezwijken onder zijn drang om zoveel mogelijk maatschappelijk relevante punten te willen maken.
Met een dikke twee uur is de speelduur van George Tillman Jr.'s verfilming al aan de stevige kant, en daarbinnen moeten een hoop personages vechten voor schermtijd. Met Amandla Stenberg heeft hij in ieder geval een prima hoofdrolspeelster in huis: na eerdere rollen in een aantal aanzienlijk meer gezapige jeugdboekverfilmingen (o.a. The Darkest Minds en Everything, Everything) toont de jonge actrice aan een stuk meer in haar mars te hebben dan we tot nu toe gezien hebben.
De ondersteunende cast komt er helaas wat bekaaid van af. Zo had Issa Rae als activistisch leider wellicht een wat integralere rol in het verhaal mogen spelen, terwijl de bijdrages van bijvoorbeeld K.J. Apa als Starrs grotendeels afwezige vriendje, of Anthony Mackie als drugdealer King weinig toegevoegde waarde te lijken hebben. Hoewel laatstgenoemde al een prima staat van dienst heeft, lijkt zijn rol hier voornamelijk te zijn ingebouwd om naast zoiets abstracts als een falend rechtssysteem ook nog een menselijke antagonist in het verhaal te brengen. Veel toegevoegde waarde heeft het personage echter niet: Kings motivatie om Starrs getuigenis te stoppen voelt wat vergezocht. Bovendien was haar tweestrijd ook zonder zijn dreigementen al goed te begrijpen.
Het is een van meerdere voorbeelden waarin The Hate U Give niet aan de tekortkomingen van zijn literaire genre weet te ontkomen. Want vergis je niet, ondanks zijn politieke en sociaal-maatschappelijke engagement probeert de film nergens zijn oorsprong uit de 'young adult'-literatuur te verbergen. Zo voelt de regie iets te gelikt voor een realistisch drama, komen bepaalde dialogen na hun directe vertaling van boek naar film wat gekunsteld over, en gaat de ontwikkeling van het hoofdpersonage niet altijd gepaard met de meest logische keuzes of motivaties. Bovendien is de inhoud nog steeds haarfijn afgesteld op de primaire doelgroep. Sta dus niet vreemd te kijken als je je als oudere kijker geen raad weet met de afkorting OTP, geen idee hebt wat zich tussen Solange en Jay-Z heeft afgespeeld in een lift, en vriendschappen kunnen sneuvelen vanwege het ontvolgen van iemands Tumblr.
Wat meer focus en een rauwere regie waren dus welkom geweest, maar gelukkig doet het niet veel af aan de urgentie van de boodschap. Op de momenten die tellen, schiet The Hate U Give namelijk wel met scherp. Dat het einde dan wellicht iets té mooi voelt om waar te zijn, valt gezien de doelgroep ook wat makkelijker te vergeven. Waar voorgaande generaties al een eeuwigheid geen oplossing hebben gevonden voor institutioneel racisme, vormen films als deze wellicht een bruikbaar startpunt voor het jongere publiek om tot een meer constructieve discussie te komen. Zoals Tupac het ongetwijfeld graag gezien zou hebben.
