Dat Natalie Portman een veelzijdige actrice is, bewees ze de afgelopen jaren met glansrollen in onder andere Jackie, Black Swan en Annihillation. In Vox Lux, een lastig te categoriseren film over sterrendom, terreur en (nationale) trauma's, trekt ze alle registers open als de narcistische popster Celeste.
Het is in de winter van 1999 wanneer de veertienjarige Albertine ooggetuige is van een verschrikkelijke schietpartij à la Columbine. Voor haar ogen worden haar klasgenootjes door een onbegrepen buitenbeentje afgeslacht. Zelf overleeft ze het bloedblad ternauwernood. Samen met haar zus voert ze tijdens de herdenkingsdienst een zelfgeschreven liedje op. Het liedje, zo leert de gortdroge vertelstem van Willem Dafoe, verovert de harten van de hele natie en wordt onbedoeld een megahit. Gehaaide types uit de showbizz duiken erbovenop en voilà: 'a star is born'.
Een kleine twintig jaar later. Albertine gaat tegenwoordig door het leven als Celeste, een geplaagde popster in wier megalomane gedrag we trekjes van Madonna, Katy Perry en Lady Gaga herkennen. Ze staat aan de vooravond van een comebacktournee en de verwachtingen zijn hooggespannen. Duidelijk is dat de tussenliggende jaren haar geen goed hebben gedaan. Schandaaltjes, drugsgebruik, dat soort dingen. Vlak voordat Celeste haar tournee wereldkundig maakt aan de pers verschijnt haar tienerdochter, van wie ze al jaren vervreemd is. En dan blijkt óók nog eens een aanslag te zijn gepleegd door terroristen die zich hebben vermomd met een iconisch masker uit een van haar videoclips. Je weet genoeg: deze vrouw kan ieder moment exploderen.
Natalie Portman schmiert er heerlijk op los als Celeste. Ze is grofgebekt, grillig en grotesk. Ze stoot af en trekt aan. Ze is een onmogelijke moeder, denkt alleen maar aan zichzelf maar is tegelijkertijd kwetsbaar en schuldbewust. Wat heeft haar nu vooral gemaakt tot wie ze is? Waar eindigt het getraumatiseerde meisje Albertine en waar begint de geconstrueerde persona Celeste?
Scenarist/regisseur Brady Corbet debuteerde een paar jaar geleden met het taaie The Childhood of a Leader, een film die deed denken aan het werk van de misantropische filmmaker Michael Haneke. Vox Lux is toegankelijker, maar zeker niet minder raadselachtig.
Wie kwaad wil, zou kunnen stellen dat het soms allemaal nét een beetje te bedacht is. De manier waarop Corbet hoge cultuur (de soundtrack van avant-garde-icoon Scott Walker) aan popcultuur (de opgeblazen electropop van Sia) koppelt. Korrelige, Dogma 95-achtige beelden versneden met gestileerde videoclips. Supersterrendom en terreur in één verhaal versmolten. De ironische voice-over. De pompeuze ondertitel ('A Twenty-First Century Portrait'). Gesuggereerde dwarsverbanden tussen zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Het is verleidelijk om een film die qua inhoud en stijl lastig voor één gat te vangen is, te bestempelen als diepzinnig en intellectueel.
Maar Corbet is nu eenmaal een regisseur van de filosofische vergezichten. In zijn vorige film poogde hij de geboorte van het fascisme te verklaren. In Vox Lux definieert hij, naar eigen zeggen, de eenentwintigste eeuw aan de hand van enkele sleutelmomenten uit het leven van één persoon. Het is aan de kijker om hierin mee te gaan, maar de film verveelt in ieder geval geen seconde. En wie de gezwollen thematiek boven de pet gaat, kan op zijn minst genieten van Natalie Portman op de toppen van haar kunnen.
