Voor sommige films is de primaire casting eigenlijk al genoeg om hem te kunnen verkopen. Een tweetal tot de verbeelding sprekende acteurs wier combinatie niet bijster voor de hand ligt, kan volstaan om de gehele marketingcampagne aan op te hangen. Zo kon het drie jaar geleden weinig bioscoopgangers iets schelen dat een middelmatig werkje als Central Intelligence niets nieuws te bieden had qua plot, actie of humor, zolang de film maar leverde wat de poster beloofde: een combinatie van de twee uiterst verschillende maar qua populariteit aan elkaar gewaagde acteurs Kevin Hart en Dwayne Johnson. Maar wat hierbij nogal eens vergeten wordt, is dat casting slechts het begin is. En een goed begin mag dan misschien het halve werk zijn, maar daarmee ben je nog steeds pas halverwege.
Ongeacht wat je mag vinden van Anne Hathaway of Rebel Wilson, is het combineren van die twee actrices een geïnspireerde keuze. Zo geeft de beeltenis van dit tweetal op de poster al een aardig idee van wat voor film je kunt verwachten: twee tegenpolen die tegen hun zin met elkaar opgescheept raken, resulterend in melige taferelen. In zekere zin is dat precies wat je krijgt: de twee hoofdpersonages zijn actief als oplichter, maar waar de Australische Penny zich op amateuristische wijze drie slagen in de rondte klungelt, heeft de uiterst professionele Josephine een met haar goed uitgewerkte trucs een aardig kapitaal vergaard. Aan de Franse zuidkust raken de twee in elkaars vaarwater, wat aanvankelijk resulteert in een leerling-en-meesterrelatie en vervolgens een uitdaging waarbij ze elkaar constant de loef af proberen te steken.
Al met al niets bijzonders dus, maar met een behoorlijk script en een degelijke regisseur zou daar best iets van te maken kunnen zijn. Helaas is The Hustle nooit verder gekomen dan de casting. Alle overige elementen blijken ondermaats invulwerk. Dat begint al met het scenario, dat structureel een rommeltje is. De film heeft een absurd lange eerste akte, een tweede akte van een vergelijkbare lengte en een derde akte in de vorm van een korte toegift. Niet dat elke film per se een drie-aktenstructuur behoeft, maar het zou in dit geval zeker hebben geholpen voor een beetje tempo in de openingsfase en enige uitdieping in het middenstuk. Want hoewel er tweemaal letterlijk wordt gesproken over het oplichterswerk als een soort feministische verzetsdaad tegen de patriarchie, is er nooit een moment waarop de twee vrouwen elkaar op een zusterlijke wijze leren te waarderen.
Een van de eerste grappen in The Hustle betreft een Franse vrouw die nageroepen wordt dat ze haar oksels moet scheren. Een grap zo oud als de weg naar Hollywood, waarvan je je mag afvragen of erom gelachen wordt omdat de kijker zelf daadwerkelijk ervaring heeft met Franse oksels of omdat deze jarenlang geconditioneerd is te lachen om dit roestige stereotype. De film zit vol met dat soort inkoppertjes, overduidelijk geschreven door Amerikaanse scenaristen die hun kennis over Europa niet uit eigen ervaring hebben. Aldus loopt er een vreemd Deens mannetje door het verhaal en mag Anne Hathaway een streng Duits accent opzetten voor haar act. Ach, in ieder geval gaat dat haar beter af dan die ene Nederlandse zin waar ze zich aan waagt. Echt zo'n moment waarop je de regisseur zuchtend zou willen toeroepen: "Als blijkt dat ze het niet kan, kun je dat zinnetje toch gewoon weglaten?"
Maar alsof het gebruik van Europese stereotypen nog niet makkelijk genoeg was, moet voor de overige pogingen tot humor Rebel Wilsons fysiek er regelmatig aan geloven. Je zou hier haast een filosofisch vraagstuk aan kunnen koppelen: is het nog steeds 'fatshaming' als de overgewichtige actrice die constant 'the butt of the joke' is er zelf volop aan meedoet? In ieder geval is het haast intrigerend hoe graag de film Wilson op deze wijze voor gek wil zetten. Wanneer haar personage door dat van Hathaway in de fijne kneepjes van het oplichtersvak onderwezen wordt, blijkt de training grotendeels fysiek van aard. Waarom wordt nooit duidelijk (gaat oplichten niet over het psychologisch bewerken van mensen in plaats van parkour en messenwerpen?), maar in ieder geval kan erom worden gelachen dat de dikke vrouw niet in staat is over een bok te springen...
Naar verluidt duren veel komedies in hun ruwe vorm al gauw zo'n drie uur. Dergelijke versies bevatten alle grappen die in de scriptfase zijn bedacht en alles wat daar tijdens de opnamen bovenop is geïmproviseerd. Om vervolgens de behapbare lengte van anderhalf uur te bereiken, wordt in de montage bekeken welke van de enorme barrage aan grappen het behouden waard is, waarbij vaak de stelregel luidt om alleen de grappen te behouden die een tweede keer nog leuk zijn. The Hustle oogt als een film waarvan de ruwe versie praktisch gelijk is aan het eindproduct. Alsof alles wat voor en tijdens de opnamen aan lolligs is bedacht zonder enige selectie de film heeft gehaald. Niet dat elke grap volkomen zijn doel mist, maar degene die echt slagen in hun opzet zijn zeldzaam. In de rest van de scènes wordt vooral tijdgerekt om maar die anderhalf uur te kunnen aantikken.
