Er is waarschijnlijk geen enkel genre dat zo gebaat is bij onzekerheid als de duikbootthriller. In tegenstelling tot praktisch elk ander voortuig kan vanuit onderzeeërs niet naar buiten worden gekeken. Niet dat dat veel zou uitmaken - de bodem van de zee is één grote duistere bedoening - maar het claustrofobische gevoel is er niet minder om. Voor het 'zien' van de omgeving is de bemanning dus overgeleverd aan de sonarapparatuur. Om een voorstelling te geven van hoe lastig dat is, kan worden gekeken naar een van de interessantste scènes uit Bird Box. Hierin pogen enkele mensen een auto te besturen waarvan de ramen dicht geverfd zijn waardoor ze dus volledig moeten vertrouwen op het navigatiesysteem. Dat blijkt nog verdomd lastig. Grof gesteld is dat hoe het er in onderzeeërs altijd aan toegaat.
De Franse thriller The Wolf's Call (spijtig dat men het niet aandurfde hem onder zijn originele titel Le Chant du Loup uit te brengen) maakt mooi gebruik van dat constante tasten in het duister, op zowel micro- als macroniveau. Aan de opzet van het verhaal voel je hoe het hedendaagse Frankrijk worstelt met de existentiële crisis die ook veel andere westerse landen bezighoudt. En dan met name de vraag wie eigenlijk de vijand is. Bij duikbootthrillers die zich afspelen in de Tweede Wereldoorlog of de Koude Oorlog was die kwestie altijd heerlijk eenvoudig: één van ons of één van hen? Anno 2019 is het allemaal een stuk complexer. Van een open oorlog tussen grootmachten is vooralsnog geen sprake, maar de wereldwijde spanningen lijken eerder op dan af te lopen.
De film vangt aan ter hoogte van de Syrische kust, waar enkele kikvorsmannen een missie uitvoeren alvorens door een onderzeeër te worden opgepikt. Officieel is dit land in burgeroorlog en dus hebben de Fransen hier feitelijk niets te zoeken, maar helaas is het zelden zo eenvoudig. De veilige aftocht wordt gecompliceerd wanneer een vijandelijk fregat opduikt, waaraan de onderzeeër slechts ternauwernood weet te ontsnappen. Eenmaal terug in Frankrijk vernemen we dat ook elders de spanning aardig oploopt: Rusland probeert een Finse eilandengroep te annexeren, waarop Frankrijk besluit zijn EU-bondgenoot militaire ondersteuning te geven. Twee onderzeeërs varen uit, voor het geval het conflict nucleaire represailles vereist. Maar een keten van onduidelijkheid, misleiding en protocollen zorgt ervoor dat de twee Franse onderzeeërs uiteindelijk met elkaar de strijd aan moeten gaan.
Doorgaans ligt in dit soort films de focus op de kapitein die in de crisissituatie het hoofd koel probeert te houden en harde beslissingen moet nemen, zoals bijvoorbeeld in het vorig jaar uitgekomen Hunter Killer. Aangenaam genoeg weet The Wolf's Call een andere insteek te vinden: centraal staat een jonge officier, wiens absolute gehoor hem in staat stelt vijandige onderzeeërs te identificeren. Het is echter een uiterst bedeesde jongeman die niet beschikt over het gebruikelijke militaire charisma en daarom niet direct ieders aandacht hoeft te verwachten. Een held tegen wil en dank dus, maar wel eens wiens unieke talent is verspild aan degenen die niet durven te vertrouwen op hun ondergeschikten en zich liever overgeven aan bureaucratie.
The Wolf's Call doet geregeld denken aan Crimson Tide, de Amerikaanse duikbootthriller van Tony Scott van midden jaren negentig. In die film werd enigszins de balans opgemaakt van hoe de wereld er op dat moment voor stond. De Amerikaanse politieke denker Francis Fukuyama had enkele jaren eerder nog betoogd dat de ideologische evolutie zijn eindpunt had bereikt, maar in Crimson Tide was te zien dat oude vijandigheid zich echt niet zo makkelijk laat begraven. The Wolf's Call bedrijft een zelfde soort van speculatieve fictie, die op sommige punten opvallend profetisch blijkt. Toen de film afgelopen februari in Frankrijk uitkwam, was het idee van een zeeconflict met Iran (zoals in de openingsscène) nog redelijk ongeloofwaardig, maar het nieuws van de afgelopen weken heeft dat gegeven in een nieuw licht gesteld.
Dat andere plotpunten wat verder verwijderd zijn van de realiteit moeten we maar op de koop toe nemen. Min of meer zoals The Day After Tomorrow qua klimaatverandering grofweg de juiste voorspelling deed, maar in de details wel erg veel loopjes met de werkelijkheid nam. Het blijft immers een film die de huidige staat van de wereld eerder gebruikt als springplank dan als fundering. In die hoedanigheid levert The Wolf's Call precies wat je ervan mag verwachten: een uiterst smeuïge thriller, die regelmatig de spanning goed weet op te voeren. Het is overigens pas de eerste film die Antonin Baudry regisseert, maar dat gaat hem dusdanig goed af dat je er vergif op kunt innemen dat hij binnen korte tijd in Hollywood aan de slag mag.
