Er zijn van die namen in de filmwereld die hoge verwachtingen scheppen. Als de naam van Guillermo del Toro aan een project verbonden is bijvoorbeeld. De horrorproductie Scary Stories heeft een scenario van Del Torro, die ook als producent betrokken is. Zijn naam prijkt prominent op de posters. De wel heel losse verfilming van korte verhalen van Alvin Schwartz naar regie van de Noor André Øvredal kan dan eigenlijk alleen nog maar tegenvallen. Dat doet hij dan ook.
Een directe vertaling van de boeken van Schwartz is Scary Stories bepaald niet. In plaats daarvan werden enkele van zijn verhalen gebundeld in een enigszins coherente vertelling over de angsten van de tieners die de voornaamste rollen invullen. We schrijven het jaar 1968 in een ingedut Amerikaans stadje, waar zowel Halloween als de Vietnamoorlog voor de deur staan. Als tiener en aspirant-schrijver Stella met haar vrienden Auggie en Chuck en nieuweling Ramón vluchten voor een stel bullebakken, belanden ze in een vervallen huis dat een mysterieuze geschiedenis herbergt.
Ooit woonde hier een meisje dat haar gedachtespinsels en enge verhalen opschreef in een oud boek. Als Stella het boek mee naar huis smokkelt, blijkt het over bijzondere gaven te beschikken. Er rust een vloek op de pagina's en Stella, haar vrienden en haar vijanden worden beurtelings blootgesteld aan de verhalen die op magische wijze ontstaan op de lege pagina's van het boek. Niemand lijkt zijn of haar leven nog zeker. Kan Stella de overleden schrijfster nog stoppen?
Kennelijk zijn de monsters die de tieners het leven zuur maken deels ontsproten aan het brein van Del Toro. De Mexicaanse regisseur en scenarist leed klaarblijkelijk aan een ernstig gebrek aan inspiratie, want hij toont een voortdurende herhaling van zetten. Veel van de vrijwel op zichzelf staande horrormomenten zijn confrontaties tussen de tiener in kwestie en een monster. Er wordt op de hielen gezeten, gegromd en uiteengereten, maar de variatie is ver te zoeken. De enige uitzondering is een wat oudere tiener die voor een schooloptreden wordt geconfronteerd met een enorme puist op haar wang.
Het is verrassend dat Stella bijzonder weinig overtuigingskracht nodig heeft om de rest ervan te doordringen dat alle monsters nog net niet letterlijk uit het boek van het dode meisje zijn komen kruipen. Niets herinnert eraan dat deze gewelddadige schepsels appelleren aan een diepgewortelde angst, zoals de premisse wel tracht te suggereren. Ze lijken enkel een excuus om zo veel mogelijk horrormomenten op de kijker af te vuren. Doordat ze veelal uit hetzelfde vaatje tappen, is het zitten op je puntje van je stoel er alleen niet bij.
Al even suf is de uiteindelijk ontknoping, die voorbij is voor je er erg in hebt. Zoals het publiek waarschijnlijk doodmoe is van zoveel inspiratieloze onzin, zo hadden de scenaristen vermoedelijk weinig zin er nog een beetje een plausibel einde aan te breien. Scary Stories is een aaneenschakeling van teleurstellingen die niet de diepste krochten van de menselijke natuur weten aan te spreken.
De aanvankelijk goed getroffen sfeer en setting maken al snel plaats voor dertien-in-een-dozijnhorror waarbij matig uitgewerkte personages geslachtofferd worden aan de bloeddorst van zowel de monsters als het publiek. Beide zullen met een onvoldaan gevoel afdruipen. De schrikeffecten zijn weliswaar effectief, maar ook hier geldt weer: het bestaat niet uit de kracht maar juist uit de onmacht van de herhaling. Ook hier blijkt weer dat oude wijn in nieuwe en vooral pretentieuze zakken nooit een goed plan is.
