Regie: Jun'ichi Satô en Tomotaka Shibayama | Scenario: Mari Okada | Cast: Mirai Shida (Miyo Sasaki), Natsuki Hanae (Kento Hinode), Susumu Chiba (Yoji Sasaki), Ayako Kawasumi (Kaoru Mizutani), Eri Kitamura (Kinako), Minako Kotobuk (Yoriko Fukase), Shin'ichirô Miki (Kakinuma), Daisuke Namikawa (Tomoya Sakaguchi), e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2020

"Lik je kont, zoals een goede kat." Miyo, bijgenaamd Muge, heeft een deal gesloten met een soort duivel. Ze heeft een masker gekocht dat haar doet veranderen in een kitten, waar zelfs Danny Trejo op een slechte dag van zou smelten. Zo kan ze in de buurt komen van Hinode, een klasgenoot op wie ze verliefd is, maar die op school niets moet hebben van haar rare fratsen. Hoe vaker ze het masker opzet, hoe meer ze verandert in een echte kat. De maskerverkoper zit achter haar mensengezicht aan, waarin ook al haar levensduur verscholen zit.

A Whisker Away zou eigenlijk in de Japanse bioscopen verschijnen, maar corona stak daar een stokje voor. Toen Netflix aanklopte om deze anime alsnog uit te brengen, was de deal snel rond. En nu kunnen wij er dus ook eerder van genieten. Een vergelijking met de soortgelijke film van Studio Ghibli, The Cat Returns, is snel gemaakt. Ook daarin verandert een meisje in een kat en moet ze uitkijken dat het niet permanent wordt. Bovendien is die sinds kort ook te zien op hetzelfde streamingplatform. Toch zijn er duidelijke verschillen.

Waar The Cat Returns meer wegheeft van een sprookje, heeft A Whisker Away vooral aandacht voor de psychologie van de tiener. De heftigheid van een eerste liefde, jezelf een buitenbeentje voelen en de dynamiek van het klaslokaal in de bredere zin. De toon is wel mierzoet, en als je vaker Japanse animatie kijkt, zul je ook niet veel bijster originele verhaalelementen ontdekken. Het is vooral een warm bad als je jezelf als animefan graag in deze sfeer onderdompelt, en je liever iets vertrouwds ziet dan iets wat vernieuwend is.

De film bevat namelijk nogal wat animeclichés waar je maar net van moet houden. Denk bijvoorbeeld aan een potsierlijke slechterik die er vooral uitziet als een bewegend Happy Meal-figuurtje; erg manisch en een tikkeltje onbedreigend. En er zijn veel rennende en springende personages die voortdurend elkaars naam blijven roepen. Dat maakt A Whisker Away misschien wat minder toegankelijk dan sommige andere Japanse animatiefilms. Wel zit het hart op de juiste plek.

Hoofdpersoon Muge is minder eendimensionaal dan je in eerste instantie door hebt. Haar frivole buien worden gedurende de film emotioneel erg goed verklaard, door haar familiesituatie uitgebreid van meerdere lagen te voorzien. En ook Hinode, de jongen op wie ze zo gefixeerd is, heeft een sterk uitgewerkte achtergrond, waardoor zijn gemixte signalen naar haar toe begrijpelijk worden gemaakt. Wat A Whisker een beetje tegen zich heeft, is dat het even duurt voor er goed door de oppervlakte van wonderlijke blijheid heen wordt gedrukt.

Het enige wat dan ook nog een beetje problematisch kan worden genoemd, is de zelfmoordmetafoor die - waarschijnlijk bewust? - in de film verwerkt zit. Muge geeft zich steeds meer over aan de druk die de maskerverkoper op haar legt, om voor een kattenbestaan te kiezen. Ze denkt dat ze als mens door niemand gewild is, en alleen als kitten kan ze in elk geval op de aandacht van Hinode rekenen. De film laat vrij goed zien dat de illusie dat niemand zich over je ontfermt niet alleen schadelijk is, maar ook dat er hoop is. Het lastige is alleen dat de oplossing afhankelijk wordt gemaakt van die persoon op wie ze al gefixeerd is. Wordt obsessief gedrag hiermee een beetje goed gepraat?

Maar misschien is het vooral handiger om hier zelf kennis van te nemen en een eigen oordeel te vellen. A Whisker Away heeft in elk geval een simpel, maar effectief gevoel voor humor en een kleurenpalet dat heel erg aan de bioscoophit Your Name doet denken. En of Muge nog aan haar poepertje gaat likken? Laten we dat vooral even mysterieus houden.


A Whisker Away is sinds 18 juni te zien op Netflix.