Regie: Ryuichi Hiroki | Scenario: Nami Sakkawa | Cast: Kiko Mizuhara (Rei Nagasawa), Honami Satô (Nanae Shinoda), e.a. | Speelduur: 142 minuten | Jaar: 2021

Rei staat op het punt om bij haar vriendin in bad te stappen als de telefoon gaat. Een stem uit het verleden. Tien jaar geleden was ze nog smoorverliefd op haar heteroseksuele studiegenote Nanae, en nu vraagt zij Rei om naar haar toe te komen. Nanae zit onder de blauwe plekken, toegebracht door haar man. "Of hij sterft, of ik sterf", verzucht ze. Hij dus. Alsof het een Japanse hervertelling van Thelma & Louise betreft, slaat het duo op de vlucht.

"Je glimlacht als je liegt, en dat ziet er heel schattig uit", zegt Rei tegen de vrouw voor wie ze het ergst denkbare zou doen, en heeft gedaan. "Mijn leven is verwoest door één glimlach van jou." Ze zit nog onder de bloedvlekken. Ride or Die heeft in het begin nog vooral de vorm van een stemmige thriller, maar durft vervolgens alle kanten op te waaien. Van psychologisch drama, via komische luchtigheid, naar gewelddadige rauwheid. Deze Japanse film schuwt naaktheid noch bruutheid, en is toch vooral zacht en soms ongestileerd realistisch.

Ondanks het hoge tempo dat de titel suggereert, neemt Ride or Die opvallend zijn tijd om meer te doen dan simpelweg een verhaal vertellen. Er wordt flink door het verleden van deze twee vrouwen heen gedraald en er zijn uitstapjes, bijvoorbeeld naar een bijpersonage. Ook heeft de film wat te zeggen over de verstikkendheid van traditionele Japanse normen en waarden, en evengoed hoe individuen daar verrassend anders in kunnen staan. Vooral knap is dat elk beetje info het verhaal alleen maar boeiender maakt, niets voelt overbodig. Het is een ingewikkelde balanceeract.

Behalve dat dit gecompliceerde personages zijn, hebben ze vooral ook onderling een ingewikkelde relatie. Des te meer, omdat ze zelf niet weten wat die relatie precies behelst. Ze zijn geen geliefden, ze zijn ook niet echt vrienden. Maar ze zijn wel letterlijk partners-in-crime. Rei is een vrouwelijke antiheld, die voor niemand de beste beslissingen lijkt te nemen. En de vraag is wat ze denkt te kunnen bereiken bij Nanae. Die manipuleert op haar beurt de boel, en flirt terug, maar voelt ze ook iets voor Rei? Of vindt ze het alleen fijn om zich tenminste door iemand geliefd te voelen?

Het rare is dat - hoeveel het succes van zo'n verhaal eigenlijk staat of valt bij de kundigheid van een regisseur - je de hand van Ryuichi Hiroki steeds minder lijkt te voelen naarmate het verhaal vordert. In het begin merk je het spel met licht en schaduw, de muzikale keuzes van Norah Jones en The Cardigans en de drukkende sfeer heel erg op. Maar hoe langer het duurt, hoe organischer Ride or Die aanvoelt. En da's ook zeker heel erg te danken aan het gevarieerde acteerwerk van Mizuhara en Satô. Ze gaan emotioneel alle kanten op. Allebei hebben ze elk een personage te pakken met een duistere binnenwereld en achtergrond, maar dan zien we ook hoe ze vrolijk samen zingen op kinderlijk zoete J-Pop. Het voelt niet overmatig geregisseerd.

Op papier - en deze film is ook gebaseerd op een mangastrip - had dit misschien beter gewerkt als een miniserie. Opmerkelijk dan ook dat Ride or Die desondanks de juiste balans weet te vinden in de vorm van een film, en dan ook een snaar weet te raken. Zeker als je in acht neemt dat-ie is uitgebracht door Netflix, dat er normaliter op gebrand is om kijkers zo lang mogelijk vast te houden. Het serieachtige is hooguit een beetje af te lezen aan de ietwat lange speelduur. Het mooie is echter: zodra je aan Ride or Die begint, voel je daar weinig meer van.

Ride or Die is te zien bij Netflix.