Regie: Anthony Mandler | Scenario: Janece Shaffer en Colen C. Wiley | Cast: Kelvin Harrison Jr. (Steve Harmon), Rakim 'ASAP Rocky' Mayers (William King), Jennifer Ehle (Katherine O' Brien), Jeffrey Wright (Mr. Harmon), Jennifer Hudson (Mrs. Harmon), John David Washington (Richard 'Bobo' Evans), Nas (Raymond 'Sunset' Green), e.a. | Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2018

"Monsters huilen niet in het donker," vertelt de indringende voice-over in Monster. In de Verenigde Staten hebben ze er al snel een handje van om gedetineerden en verdachten als monsters af te schilderen, maar de realiteit ligt vele malen genuanceerder. In de cel klinken namelijk overal verdrietige wanhoopsklanken. Zijn dit de kreten van monsters? Om een zeventienjarige jongen vijfentwintig jaar achter de tralies te krijgen probeert de officier van justitie gelijk al de jury te beïnvloeden door te wijzen naar de verdachte en te zeggen dat het een monster is. Monster geeft herhaaldelijk kritiek op het systeem, maar niet altijd even consistent.

Steve Harmon is zeventien jaar oud als hij wordt opgepakt. Hij wordt verdacht van betrokkenheid bij een gewapende overval van een buurtwinkel waar de eigenaar bij omkwam. De omvang van Steves rol bij de overval blijft voor het publiek onduidelijk, maar zeker is wel dat dit een goedgemanierde en intelligente jongeman is die niet goed in het plaatje past. Uit flashbacks blijkt dat hij uit een warm gezin komt en naar een prestigieuze middelbare school gaat. Steve is creatief en wil het liefst toegelaten worden op een filmschool, maar deze dromen lijken langzaam te vervliegen nu hij verdachte in deze zaak is.

Monster speelt zich vooral af in de rechtbank, waarbij steeds gesneden wordt naar scènes uit het geheugen van Steve. De opbouw steekt goed en spannend in elkaar, maar door de nadruk op de rechtszaak lijkt het vooral een extra lange aflevering Law & Order. Dit leidt vooral af van het verhaal van Steve. De vele flashbacks draaien om zijn creativiteit, jonge liefde, het warme gezin waar hij vandaan komt, maar bovenal om zijn relatie tot medeverdachte William King. Deze scènes uit het geheugen van Steve zitten vol met kleurrijke en bruisende taferelen van Harlem. Toch lijken deze geen ander nut te hebben dan de statische scènes in de grijze rechtbank voort te stuwen.

De centrale kritiek op het rechtssysteem lijkt terecht en is mooi geformuleerd. Jonge, zwarte mannen lijken tegenover een jury vaak schuldig tot het tegendeel is bewezen in Amerika. Steve lijkt dan ook vooral op de verkeerde tijd in de buurt van een plaats delict geweest te zijn. De film daagt echter op een slimme manier uit om de onschuld van Steve te betwijfelen. Maar hoe zit dit eigenlijk met medeverdachte William King? Deze macho van de straat, gespeeld door ASAP Rocky, lijkt toch weinig nuance met zich mee te dragen. Het lijkt juist interessant om de dieptes van dit personage te leren kennen, vooral omdat de conclusie lijkt te zijn dat dit het daadwerkelijke monster is. Waarom is het oké om dit personage dan wel zo te bestempelen? Zo lijkt Monster het Amerikaanse jurysysteem toch nog te steunen. Ondanks deze ambiguïteit in het hart van de film kijkt hij weg als een klassiek rechtbankdrama. De advocaten die ruziën met de officier, onverwachte getuigenissen, de heftige beelden uit de cel, de angst voor het besluit van de jury en de onwetendheid over wat er precies is gebeurd, het zit er allemaal in. Het resultaat is een coherent verhaal dat tot het einde spannend is, ook al is het al vaker verteld.

Monster is te zien bij Netflix.