In 1999 maakte Jean-François Laguionie zijn eerste lange animatiefilm: Le Château des Singes (A Monkey's Tale). Zoals de titel doet vermoeden, speelde deze film zich af in en rondom het kasteel van een apenrijk. De film eindigt vrij dramatisch. De prins maakt via het ijs de grote oversteek naar het eiland aan de overkant, maar slaagt er niet in het land te bereiken. Slechts twee apen keren levend terug naar waar ze vandaan kwamen. En wat is er met de prins gebeurd? Twintig jaar later geeft Laguionie daar antwoord op in zijn nieuwste film Le Voyage du Prince, in Nederland uitgebracht onder de titel De ApenPrins.
Voor wie Le Château des Singes nog vers in het geheugen heeft, is De ApenPrins even wennen. Aan de frisse, meer digitale animatiestijl van de nieuwste productie is duidelijk te zien dat ruim twintig jaar is verstreken. De jonge aap Tom vindt op het strand de prins, die ondanks het verschil in animatiestijl toch nog te herkennen is. De prins wordt bij hem thuis verzorgd en onderzocht. Het is een ander soort aap, en daar hebben Toms verzorgers interesse in. Maar ook verachting, juist omdat hij anders is. Net als in zijn eerste lange animatiefilm, of eigenlijk in meerdere van zijn vorige films, klinkt er in Laguionies nieuwe film een maatschappijkritische noot. Opnieuw houdt hij de mens duidelijk een spiegel voor door te tonen hoe wij in het algemeen over het onbekende en de ander denken. Tom is de enige die op een vriendelijke manier interesse in de prins toont. Hij is niet bang voor de grote, brede aap en neem hem mee naar buiten om hem de wereld waarin hij leeft te tonen.
De ApenPrins gaat nog een stap verder in de maatschappijkritiek. Er ligt een sterke nadruk op de relatie tussen de stad en de natuur. Laguionie toont hoe aan de ene kant dieren in harmonie leven met de natuur en hoe andere de natuur als een vijand zien en vernielen. De stad en het bos zijn in strijd met elkaar om dezelfde grond. Ondertussen werken sommige apen aan een gif om bomen te vernietigen en worden onbekenden diersoorten opgesloten. Waarom? Uit angst. Angst functioneert als een machtsmiddel, en vanuit angst gaan we om met alles wat ons vreemd is.
De stijl van de animatie past goed bij de thematiek. De kleuren zijn wat grauw met veel beige- en bruintinten. Daardoor oogt bijna de hele film somber. Wanneer Tom en de prins de apen bezoeken die hoog in de bomen leven en op een respectvolle manier met de natuur omgaan, zien de tekeningen er een stuk zonniger uit. Toch blijft De ApenPrins een stuk soberder dan het dramatische en musicalachtige Le Château des Singes. Er is in twintig jaar zoveel in negatieve zin veranderd, dat een sobere apenfilm beter op z'n plaats is.
