Annette is een musical die je uitdaagt: probeer maar van me te houden. Je moet je eraan overgeven, en als je niet minstens een beetje op dezelfde golflengte zit als regisseur Leos Carax en popband Sparks, kan dat lastig zijn. Zelfs dan kan het een vermoeiende zit zijn, maar tegelijk ook een rijke ervaring.
Annette is zowel doodserieus als vrij absurd. Een musical van het type waarin bijna alles gezongen wordt, waarmee hij in een traditie past van Les Parapluies de Cherbourg tot Les Misérables. Het is de eerste Engelstalige film van de Franse filmmaker Leos Carax, die zoals zoveel van zijn werk met veel bloed, zweet en tranen tot stand kwam.
Leos Carax begon zijn carrière in de jaren tachtig met Boy Meets Girls en Mauvais Sang, waarna hij in 1991 internationaal doorbrak met Les Amants de Pont Neuf. Maar de productie van die film kende zoveel problemen en een uit de pan rijzend budget, dat hij pas in 1999 zijn volgende film in de bios kreeg: Pola X.
Deze ingewikkelde boekverfilming over incest met zéér expliciete seksscènes flopte keihard. Mede daardoor duurde het uiteindelijk nog langer tot hij zijn volgende film kon maken en uitbrengen. Holy Motors verscheen pas in 2012. Ondanks dat hem nu wel veel lof ten deel viel, duurde het toch weer negen jaar tot de verschijning van Annette.
Eén van de redenen voor het interval van dertien jaar tussen Pola X en Holy Motors is dat Carax in die periode probeerde (en faalde) om zijn eerste Engelstalige film van de grond te krijgen. Dat is hem met Annette nu eindelijk gelukt. Voor het eerst schreef hij zelf niet het script: dat deden de broers Ron & Russell Mael, ook wel bekend als de avant-gardeband Sparks. Zij schreven ook alle nummers, die voornamelijk door Adam Driver en Marion Cotillard gezongen worden. Het verbaast niet dat Sparks het script vormgeeft als een album dat van nummer naar nummer springt. Het levert een zeer episodische structuur op.
Het begint leuk met het nummer 'So May We Start' en heerlijk absurdistische momenten. Zoals wanneer de dokter en verpleegsters Cotillard toezingen om te blijven ademen terwijl haar personage Ann geboorte geeft aan titelpersonage Annette. Maar na verloop van tijd worden de ritmische songs, die de film van begin tot eind vullen en vaak vol herhaling zitten, ook wel vermoeiend.
Bij vlagen gaat het zelfs tegenstaan, en wil je even rust, maar die is er niet. In die zin past de stijl erg bij Drivers personage Henry McHenry, een agressieve Amerikaanse komiek die tot ieders verbazing trouwt met de gevoelige Franse operazangeres Ann Defrasnoux, en een kind met haar krijgt. Baby Annette zal voor menig kijker een flinke test zijn voor hoever ze mee kunnen gaan met Carax en Sparks. Annette wordt namelijk 'gespeeld' door een marionet, die er duidelijk en doelbewust niet echt uitziet.
Soms is dat bevreemdend, soms hilarisch en uiteindelijk blijkt hier in de slotscène toch een hele goede reden voor te zijn. Dit geldt eigenlijk ook voor het verhaal in zijn geheel, dat halverwege een dramatische wending neemt en een nieuwe richting inslaat, waardoor Annette een andere film blijkt dan het eerste uur allicht deed vermoeden.
Annette is een film over liefde. Niet over de ongecompliceerde romantiek waarover de personages zingen, maar over onmogelijke en onbeantwoorde liefde. Liefde die maar van één kant komt, omdat de andere kant niet kan liefhebben, tot op het punt dat alles daardoor kapot gaat. En als diegene dan eindelijk tot inkeer komt en openstaat voor echte, onvoorwaardelijke liefde, is het voor de ander te laat om deze nog te ontvangen.
Annette is misschien niet Leos Carax' vreemdste, uitdagendste of mooiste film (kijk daarvoor vooral Holy Motors, Pola X, Mauvais Sang en Les Amants de Pont Neuf), maar door de muzikale laag en de gelaagdheid die zich langzaam openbaart, is deze zo nu en dan moeilijke musical wel degelijk de moeite waard.
