Het contrast kan niet groter zijn tussen het modemerk Dior en de Franse banlieues. In deze Franse feelgoodfilm wordt deze tegenstelling onder de loep genomen. Een meisje uit Saint-Denis, een voorstad van Parijs, komt per toeval in aanraking met de hoofdontwerper bij Dior. Deze vrouw ziet wel potentie in het meisje. De kloof tussen de Parisienne en de voorstedeling is groot, maar de vrouwen komen toch dichter bij elkaar te staan. Het verhaal van Haute Couture is vaker verteld, zeker in de Franse cinema. Met de nodige clichés werkt het zich zonder ergens aan te wagen richting einde.
Jade steelt samen met haar beste vriendin Souad een tasje op een metrostation. Uit de inhoud blijkt al snel dat het tasje toebehoort aan iemand die bij het grote modemerk Dior werkt. Als Jade berouw begint te voelen, besluit ze het terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar. Esther is niet meteen blij met Jade, maar besluit haar uit eigen eenzaamheidsgevoel mee uit eten te nemen. Ze wil Jade graag helpen en biedt haar een stage aan bij Dior.
Het blijkt in de Franse film, sinds het succes van Intouchables, een beproefd recept om mensen met een migratieachtergrond tegenover de oudere Franse intellectueel te zetten. Deze, vaak eenzame, mensen leren hun eigen vooroordelen te overwinnen door zich te bekommeren om de ander. De personages uit de buitenwijken leren op hun beurt vooral om 'hard te werken' en 'niet te zeuren'. Dit lijkt tenminste de crux te zijn van de adviezen van Esther. Dit harde werken lijkt nogal een loos advies, aangezien het met name geluk en diefstal is geweest wat Jade tot Dior heeft gebracht.
Jade weet enkel en alleen bij de gratie van Esther haar carrière bij Dior voort te zetten. Het is des te vervelender dat Jade steeds opnieuw, door toedoen van haarzelf of anderen, deze functie dreigt te verliezen. Het is na zoveel gedoe niet echt meer geloofwaardig te noemen dat Jade dit baantje nog steeds heeft. Elke tegenslag lijkt weer een nieuw cliché met zich mee te brengen.
Wat deze film uniek zou moeten maken, de kleermakers van Dior, wordt zodanig ongeïnspireerd in beeld gebracht dat dit geen bijzondere situaties oplevert. Er is te zien hoe mensen in laboratoriumjassen wat in jurken aan het prikken zijn, maar veel meer ook niet. De bekendheid van de naam Dior brengt een zweem van importantie met zich mee, maar de film kan die niet waarmaken.
Haute Couture is zeker geen onaangename film. Actrices Nathalie Baye en Lyna Khoudri hebben een fijne chemie en genoeg kwaliteiten om te blijven intrigeren. Ook andere personages vervullen een fijne rol. Het verhaal had echter meer diepgang verdiend. Deze film over hogere kleermakerskunst blijkt een gekunsteld product van lagere kwaliteit.
