In grote delen van de Verenigde Staten hebben burgers een haast onvoorwaardelijke liefde voor twee soorten medeburgers: honden en oorlogsveteranen. Het maakt niet uit hoe ze eruitzien, wat ze doen of waar ze vandaan komen, een halsband of naamplaatje om je nek is genoeg om zonder verdere vragen handenvol sympathie te oogsten. Zet twee van deze toppers in een pick-uptruck en de basis voor een klassieke feelgoodfilm over een heroïsche roadtrip vol obstakels lijkt gelegd.
De premisse van de film is dus niet al te lastig. De scriptschrijvers en regisseurs hadden een overduidelijk gezamenlijk doel: de twee oorlogsveteranen, één met een vachtje en één met een lichte hersenbeschadiging, op de één of andere manier zo snel mogelijk in die auto krijgen. Het gekunstelde excuus hiervoor is uiteindelijk de begrafenis van een oude strijdmakker. Doordat Lulu, de hond, zwaar getraumatiseerd uit het oorlogsgebied is teruggekomen, is vliegen geen optie. De herdershond slaat aan op alles wat in de buurt komt.
Hetzelfde gebrek aan terughoudendheid geldt voor de met hem opgescheepte mede-veteraan Briggs, gespeeld door mede-regisseur Channing Tatum. De film laat in het midden in welke mate hij hersteld is van de opgelopen hersenbeschadiging die hem zijn carrière in het leger heeft gekost. Toch krijgt de kijker wel een aardig idee en niet door de aaneenschakeling van stommiteiten die de spierbundel aan de dag legt. Ook wordt overduidelijk dat Briggs zelfs ondanks de medicijnen die hij slikt nog last heeft van behoorlijke wegtrekkers. De oorlog tegen IS heeft er bij de twee ontegenzeggelijk flink ingehakt.
Dog lijkt dan ook niet weg te lopen voor de wissel die het Amerikaanse buitenlandbeleid al decennialang trekt op de jonge mannen die naar het front gestuurd worden. Het geweld en de oorlog worden vaak nog als heldhaftig weggezet, maar op de behandeling van veteranen is regelmatig kritiek. De strijdmakker die wordt begraven, worstelde met zijn mentale gezondheid en is omgekomen bij een door hemzelf veroorzaakt auto-ongeluk. Briggs werkt in een broodjeszaak terwijl hij wacht op de bureaucratische afwikkeling van zijn oorlogswonden. Lulu is zelfs zo beschadigd uit het Midden-Oosten teruggekomen dat ze na de begrafenis zal worden afgemaakt.
Tatum en Reid Carolin, die elkaar nog kennen van de niet altijd even subtiele of smaakvolle Magic Mike-films, laten deze voedingsbodem voor kritiek of tragiek grotendeels onbenut. Door een aaneenschakeling van missers is de goede smaak vaak ver te zoeken. De puberale roadmovie-avonturen lijken eerder het werk van Seth Rogen dan dat ze passen in een nog enigszins respectvolle komedie over oorlogstrauma's. De avonturen beginnen steevast met een joekel van een inschattingsfout van Briggs die telkens denkt dat het wel losloopt met zijn bijtgrage gevechtshond. Die ondoordachtheid blijkt uiteindelijk de enige bestaansgrond voor Dog.
Wanneer de film na een misgelopen trio, een ontdekte wietplantage en een gemuilkorfde gevechtshond die dienstdoet als blindengeleidehond, toe is aan het oprechte en emotionele sluitstuk, is de omslag groot. Veel te groot. Wat een reis had kunnen en moeten zijn langs betekenis en begrip naar herstel, acceptatie en misschien zelfs wel verlossing, blijkt niets meer dan een kroegentocht te zijn geweest langs afgetrapte bruine kroegen met een ontspoorde reisleider die opzichtig de boot gemist heeft.
