Wie het festivalcircuit volgt zal verleden jaar ongetwijfeld op Rodéo zijn gebotst. De film van de Franse Lola Quivoron werd zowel in Cannes als in Gent opgepikt door critici en is nu te zien in de Nederlandse bioscoopzalen. Als je het ons vraagt is deze film het best te omschrijven als een arthouse-variant op de Fast & Furious-films.
Het mag duidelijk zijn dat Lola Quivoron iets heeft met het wereldje van de motorcrossers. Na haar kortfilm Au Loin, Baltimore uit 2016, waarin deze waaghalzerij ook al centraal stond, kiest de Française voor haar speelfilmdebuut opnieuw voor het circuit van ronkende motoren.
Het is een gemeenschap met een hoog machogehalte die vooral bestaat uit mannen die lak hebben aan alles wat hun vrijheid kan belemmeren. Een gesloten wereldje waar men een eigen taaltje spreekt en waarin zeurige pottenkijkers niet getolereerd worden.
Een ideale omgeving voor de jonge Julia die eveneens alle regeltjes aan haar vuile laars lapt. Het is haar droom om opgenomen te worden in de lokale motorcrosscommunity. Ze krijgt vlug te horen dat ze 'maar een vrouw' is, maar door haar dapperheid wordt de vrijgevochten durfal vlug opgenomen in de bende.
Julia komt erachter dat deze luidruchtige horde zich vooral specialiseert in het stelen van moto's. Vanwege haar lef lijkt Julia de geschikte persoon om hieraan mee te doen, wat uiteraard niet zonder risico's is.
In iedere scène merk je duidelijk dat Lola Quivoron het motocrosswereldje door en door kent wat een heleboel adembenemende stuntscènes oplevert die uit een blockbuster konden komen. Op dat vlak schort er dus helemaal niks aan Rodéo. Het zou ons niks verbazen als men in Hollywood reeds een oogje op het talent van deze Franse cineaste heeft.
Hoofdrolspeelster Julie Ledru slaagt erin om met haar rauwe vertolking deze druktemaker overtuigend te vertolken. Helaas is het script een te flauw aftreksel van de Fast & Furious-perikelen om echt een verschil te maken. Rodéo toont wel het relaas van een persoon die op zoek is naar zichzelf, maar door de clichés (en vooral de soms wat flauwe symboliek) voelt de film te veel aan als een gemiste kans die op het niveau van de middelmaat blijft hangen.
