De door Sandra Bullock en Channing Tatum gespeelde avonturiers Lovemore en Dash zitten diep in de nesten. Ze liggen vastgebonden op de grond, te midden van honderden gevaarlijke slangen. De schurk staat er schmierend bij te lachen. Wat nu? Bij gebrek aan een beter alternatief besluit Lovemore zich dan maar gewoon een weg uit de penibele situatie te denken. Slangen? Delete. Vijandige handlangers? Delete. En die boevenbaas? Delete.
Eén harde knip met de montageschaar en we belanden plotseling bij Loretta, weduwe en schrijfster van de populaire 'The Lost City'-boeken. De romantische avonturen waarin Lovemore en Dash elke keer trouw opduiken, zijn slechts fantasie. Bij het grote publiek vinden Loretta's schrijfsels niettemin gretig aftrek, maar dat heeft niet zozeer te maken met de inhoud.
Iedereen bezoekt de lezingen met name vanwege het knappe covermodel. Deze Alan is een gespierde vent met lang, blond haar, die op de beginklanken van 'The Final Countdown' van Europe het podium op komt lopen, terwijl rook- en windmachines in zijn gezicht blazen. Een soort Hans Klok dus, maar dan met een heel slechte pruik. Loretta vindt het drie keer niks.
Toch voel je wel aan: die twee tegenpolen zullen elkaar nog hard nodig hebben. Wanneer Loretta door een rijke industrieel wordt ontvoerd, op een eiland in de Atlantische oceaan belandt en daar een hiërogliefencode moet zien te ontcijferen die mogelijk naar een schat leidt, moet Alan in actie komen. Hij schakelt de hulp in van een trainer die luistert naar de naam Jack Trainer, een geestig bijrolletje van Brad Pitt.
Je kunt duidelijk zien dat de cast veel plezier heeft gehad tijdens het filmen. Channing Tatum voorop. Maar ook Sandra Bullock, die na haar serieuze uitstapjes Bird Box en The Unforgiven weer terug is bij het genre van de actiekomedie, lijkt in haar element. Gehuld in een paarse glitterjumpsuit komt haar bekende rol uit de twee Miss Congeniality-films in gedachte weer bovendrijven.
Visueel is The Lost City dik in orde, maar verwacht vooral geen overdaad aan digitale poespas, zoals in de laatste twee Jumanji-films. De schermutselingen blijven beperkt tot vuist- en schopwerk tussen mensen van vlees en bloed. Plotmatig stelt het verder allemaal niet zoveel voor, maar gelukkig weten de makers van The Lost City dat zelf ook.
Veel dialogen bestaan uit ironische en zelfbewuste opmerkingen. Het is een slimme maar beproefde truc: laat de personages gewoon benoemen wat er mis is met je film, en de criticasters zullen erom lachen en je de zwakteboden vast wel vergeven. Marvel heeft met dit soort strapatsen ook wereldwijde populariteit vergaard, dus waarom niet?
Dat The Lost City niet kopje-onder gaat door zijn eigen lolligheid heeft alles te maken met het einde. Nou ja, vooruit: die ene dansscène met Sandra Bullock en Channing Tatum heeft stiekem ook wel iets. Het vuurtje tussen de twee is voldoende opgestookt voor een eventueel vervolg. Hopelijk doet die ene bekende dan ook mee.
