Regie: Hannah Marks | Scenario: Vera Herbert Cast: John Cho (Max Park), Mia Isaac (Wally Park), Kaya Scodelario (Annie), Josh Thomson (Guy Connely), Jen Van Epps (Nicole), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2022

Als Max Park te horen krijgt dat hij een hersentumor heeft waarvan hij hoogstwaarschijnlijk niet zal genezen, besluit hij in de korte tijd die hij nog heeft zijn vaderlijke plicht te vervullen door zijn tienerdochter alles te leren wat ze nodig zal hebben in de rest van haar leven. Om ervoor te zorgen dat ze goed terechtkomt als hij er niet meer is, neemt hij haar mee op een roadtrip en zoektocht naar haar moeder, terwijl zijn dochter denkt dat ze onderweg zijn naar een schoolreünie.

Iedereen is bekend met de thema's die deze film behandelt. Familie, ouderschap, en verlies zijn geen spannende nieuwe onderwerpen, maar Don't Make Me Go geeft een nieuwe kijk op de verhalen rond ziek zijn. In deze film geen patiënten, maar bezorgde vaders en opstandige tienerdochters die door barre omstandigheden dichter naar elkaar toe groeien. Don't Make Me Go is in eerste instantie dan ook geen echte tranentrekker, zoals veel andere films in dit genre.

De film bestaat in principe uit twee verhaallijnen: Max die uit schuldgevoel en bezorgdheid zijn jonge dochter probeert voor te bereiden op de rest van haar leven, en dochter Wally die als wanhopige tiener de goedkeuring van haar leeftijdsgenoten nastreeft. Logischerwijs gaan die twee dingen niet altijd goed samen, maar de mooie opbouw van de film brengt vader en dochter steeds dichter bij elkaar. Echt grote momenten zijn er niet, waardoor de film hier en daar wat afgevlakt aanvoelt.

Wat deze film interessant maakt is dat je nooit helemaal zeker weet naar wiens verhaal je kijkt. Er wordt constant gewisseld van perspectief, waardoor je situaties door de ogen van zowel Max als Wally beleeft. Voor iemand die zelf geen kinderen heeft geeft dit een verhelderende blik op wat ouderschap met je kan doen, en omgekeerd zal hetzelfde gelden. Dit zorgt ervoor dat de relatie tussen Max en Wally, en het beeld dat ze van elkaar hebben, centraal staat.

Verfrissend is ook dat Wally wordt gespeeld door een echte tiener. Waar veel films en -series volwassen acteurs inzetten om de rollen van tieners te vertolken, wat vaak een vertekend beeld van deze leeftijdsgroep geeft, is er in Don't Make Me Go gekozen voor de achttienjarige Mia Isaac, die zich ongetwijfeld minder in hoeft te spannen om een geloofwaardige prestatie neer te zetten dan iemand van achterin de twintig.

Hoewel de film hier en daar wat traag is, is het zeker waard om tot het einde te blijven hangen, zelfs als je denkt te weten hoe het verhaal gaat aflopen. De slagzin van de film luidt "Family is a trip", wat perfect aansluit bij het verhaal dat wordt verteld. In Don't Make Me Go gaat het niet om de bestemming, maar de weg ernaartoe.

Don't Make Me Go is te zien bij Prime Video.