Regie: Isaac Florentine | Scenario: Jean Pierre Magro | Cast:
Frank Grillo (Ryder), Rhona Mitra (Caterina), Robert Patrick (Colonel Hart), Mark Strange (Santiago), Steven Elder (Joshua Reed), e.a. | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2024

Voor een goede wraakfilm is het plot minder belangrijk dan de actie, als je de motivatie van de hoofdpersoon maar begrijpt. Hounds of War haalt zijn inspiratie hiervoor overduidelijk uit films als John Wick en Sicario. Deze films hebben niet alleen boeiende personages, maar weten ook essentiële zaken als spanningsopbouw en actie tot kunst verheffen. Helaas komt Hounds of War op dit vlak totaal niet in de buurt van deze klassiekers.

Hounds of War begint nog veelbelovend: een aanslag op de Amerikaanse president op staatsbezoek in Malta, gepleegd door huursoldaat en hoofdpersoon Ryder. Middels een lange flashback moeten we er achter zien te komen wat onze held tot deze daad brengt. We leren dat Ryder een half jaar eerder tegen zijn zin wordt opgeroepen voor een andere missie. Herenigd met zijn team van strijdmakkers, waaronder zijn broer, krijgt hij de missiebriefing van een zekere kolonel Hart. Voor deze rol is schurkveteraan Robert Patrick op komen draven, dus dan voel je als kijker al nattigheid.

De geheime missie in Libië loopt dan ook totaal in de soep en Ryder overleeft het geweld maar ternauwernood. Het wreken van de dood van zijn makkers moet het excuus zijn voor zijn wraakqueeste, maar hier beginnen de problemen met Hounds of War. Allereerst is er amper tijd geweest voor Ryders team van huurlingen, waardoor hun ondergang weinig impact heeft. Zelfs bij de meest dramatisch aangedikte sterfscène doet vooral afvragen wie dat ook alweer was.

En dan moet Ryder, vrij stoïcijns gespeeld door Frank Grillo, de rest van de film gaan dragen en ook dat gaat hem niet goed af. De acteur mag dan wel een bak ervaring hebben met bijrollen in het actiegenre, maar hij mist het charisma van een Keanu Reeves of Tom Cruise. Zoals wel vaker in dit filmgenre is zijn personage een zwijgzaam type. Nu is zijn belangrijkste inspiratiebron John Wick ook niet bepaald een spraakwaterval, maar die maakt dit tenminste nog ruimschoots goed met oogverblindend gechoreografeerde knokscènes.

Ook hier schiet Hounds of War tekort. Aan actiescènes geen gebrek en het is duidelijk te zien dat de acteurs hun gevechten goed ingestudeerd hebben. Iets té goed dus want dit is ook meteen het probleem: ondanks de verbeten gezichten van de acteurs lijken de klappen en trappen niet echt pijn te doen. De knokpartijen voegen ook niet echt iets toe aan het verhaal en voelen eerder als een middel om filmlengte wat op te rekken.

Want uiteindelijk moeten we weer uitkomen bij de beginscène: de moordaanslag op de Amerikaanse president. Maar voordat we daar zijn klopt Ryder eerst nog aan bij Caterina, een mysterieuze dame met wie Ryder een verleden heeft en die ook nog eens beschikt over een eigen knokploeg. Met haar team bedenkt hij een Mission: Impossible-achtige roofoverval die de film, na een ronduit saai middenstuk, nog naar een climax moet brengen.

Het moet gezegd worden: dit deel van de film is best vermakelijk. Dit is vooral te danken aan de voortreffelijke opnamelocatie Malta. Er wordt goed gebruikgemaakt van de geografie van het eiland en de smalle straatjes van Malta's hoofdstad lenen zich uiteraard uitstekend voor een achtervolgingsscène. Waarschijnlijk zijn deze scènes wel buiten het toeristenseizoen opgenomen, want het is wel heel erg rustig op straat.

Hounds of War mag dan op de valreep nog wel wat krediet verdienen met de prachtige filmlocatie, dit is te weinig om een ereplaats te verdienen tussen veel betere wraakfilms. Het verhaal van Hounds of War is te dun, een emotionele connectie met de personages ontbreekt en de actiescènes zijn zo saai dat de uiteindelijke vergelding te laat komt om nog te boeien.

Hounds of War is te zien bij Prime Video.