"The first film I've ever walked out of." Dat zijn de eerste woorden van een gebruikersrecensie op IMDb over Destello Bravío. De nieuwste film van de Spaanse Ainhoa Rodríguez is inderdaad niet de meest hapklare brok die je in het huidige filmaanbod aantreft. Wel is het een eigenzinnig kunstwerk van iemand die weet wat ze wil en erin slaagt om door middel van haar camera het banale aspect van het leven vast te leggen.
Destello Bravío nestelt zich qua genre tussen drama en documentaire. Er zijn mensen die zichzelf spelen, maar wel in een door Ainhoa Rodríguez verzonnen verhaal. Alles speelt zich af in Puebla de la Reina, een klein godsvruchtig dorpje in zuidwestelijk Spanje. Tijdens de nacht zijn het vaak alleen maar de brandende lantaarnpalen die op leven duiden. Iedereen kent er iedereen, evenals hun handel en wandel, en het hele leven lijkt er louter te draaien rond oude folklore zoals de jaarlijkse processie.
De film is eigenlijk een collage van bijzonder korte sketches zonder dat er een echte verhaallijn te bespeuren valt. Beelden van ouderen (wie jong is heeft het dorp al lang vaarwel gezegd) zijn gemaakt met een fenomenale fotografie waarbij de lens van de camera met één beeld perfect beschrijft hoe deze mensen gevangenen zijn van zichzelf.
Als er al een rode draad zit in Destello Bravío, dan loopt die langs twee vrouwelijke personages. Enerzijds is er Carmencita die het leven met haar man beu is en probeert de overgebleven jonge mannen het hof te maken, resulterend in niets anders dan spot, met alle fatale gevolgen van dien. Anderzijds is er de troosteloze María, die haar man verliest en geconfronteerd wordt met een knagende eenzaamheid. Tussen deze twee verhaallijnen door bots je op andere dorpelingen die aan de toog van de lokale kroeg hangen of recht tegenover het altaar van de kerk roddels verspreiden.
Dat Destello Bravío niet het soort cinema is waar iedereen even dol op is staat buiten kijf, maar in de originele aanpak herken je de effectieve traagheid van Apichatpong Weerasethakul, het surrealisme van Luis Buñuel (en dan vooral de invloed van Le Charme Discret de la Bourgeoisie), maar ook het ingetogen karakter van Andrej Tarkovski. Ainhoa Rodríguezde trekt zich dan ook niets aan van trends en neemt alle tijd die nodig is, wat voor sommigen kan uitdraaien op verveling.
Destello Bravío lijkt op het eerste gezicht niet meer dan een verzameling stillevens waarbij enkel de details in de achtergrond erop wijzen dat we niet naar een stilstaand beeld kijken, maar toch wordt hier het ware leven getoond met zowel het mooie als het minder fraaie. Een film voor cinefiele durvers!
